Κάθε φορά και μια διαφορετική δικαιολογία. Από το «αυτοί είμαστε», στο «οι Κύπριοι ποδοσφαιριστές δεν έχουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους», στο «μπορούμε για 45-50 λεπτά», βγάζοντας και στη…σέντρα έναν ποδοσφαιριστή (βλέπε Πίττας).
Σε οποιοδήποτε ερώτημα περί ευθυνών, η απάντηση είναι καταφατική. Φταίει ο Τιμούρ; Ασφαλώς. Οι ποδοσφαιριστές; Βεβαίως. Η ομοσπονδία; Εννοείται. Οι ομάδες; Στο…100%.
Πέραν λοιπόν από το γεγονός ότι όλοι φταίνε, στο οποιοδήποτε ερώτημα που αφορά το (άμεσο) μέλλον, ουσιαστική απάντηση δεν υπάρχει. Ποιο είναι το πλάνο, εάν υπάρχει τέτοιο; Μπορεί η Εθνική να συνεχίσει με τον Τιμούρ;
Μπορεί ο ίδιος να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές, όταν δημοσίως αναφέρεται στο επίπεδό τους με την έκφραση «αυτοί είμαστε», όταν κατεβάζει ενδεκάδα με εννέα αμυντικογενείς ποδοσφαιριστές, όταν καταφέρεται δημοσίως εναντίον ενός διεθνή (χθες ο Πίττας, αύριο κάποιος άλλος);
Μπορούν οι ποδοσφαιριστές να αντιμετωπίσουν διαφορετικά το κεφάλαιο «Εθνική»; Τελευταίο αλλά πρώτιστης σημασίας: μπορεί η ομοσπονδία να αλλάξει την κατάσταση, ή θα συνεχίσει να παρουσιάζεται ως ένα πρόσωπο με δεμένα τα χέρια από τα συμφέροντα των συλλόγων;
Είναι εφικτό τα τραγικά αποτελέσματα των προκριματικών του Euro 2024 να αποτελέσουν το εφαλτήριο για σοβαρές αποφάσεις, ή η συνέχεια θα μοιάζει σαν να παρακολουθούμε ένα αυτοκίνητο με πατημένο τον αυτόματο πιλότο, αλλά στη χαμηλότερη δυνατή ταχύτητα;
Ο γέγονε, γέγονε. Περαιτέρω αναλύσεις είναι μάλλον περιττές. Είτε θα υπάρξουν σοβαρές αλλαγές που θα ωφελήσουν την Εθνική τόσο από την ομοσπονδία όσο και τα σωματεία, είτε ο κόσμος θα πηγαίνει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει τον (κάθε) σούπερ σταρ του αντιπάλου.
Εν ολίγοις: Υπάρχει θέληση ή απλά να περιμένουμε την επόμενη δικαιολογία και το…επόμενο ταξιδάκι στην (κάθε) Γρανάδα;
Ανδρέας Βεντούρης
