Τον Δημητριανό Τζουλίου τον μάθαμε προτού καν τον…γνωρίσουμε. Ήταν 27 Απριλίου, όταν ο Βέσκο Μιχαήλοβιτς, μιλώντας στον Super Sport FM 104.0, τον είχε συστήσει στο ποδοσφαιρικό κοινό, δηλώνοντας τα εξής:
«Έχουμε παιδί στις προπονήσεις που γεννήθηκε το 2006. Είναι μεγάλο ταλέντο για εμάς, το μεγαλύτερο στο κυπριακό ποδόσφαιρο, όμως είχε τραυματισμούς και ευελπιστούμε τώρα να νιώθει καλά για να πάρει χρόνο συμμετοχής». Τότε δεν είχε αποκαλύψει το όνομά του, τον είχε όμως…φωτογραφίσει.
Η παρουσία του στο ντέρμπι με τον Άρη, επισκίασε ως ένα βαθμό ακόμη και την πρώτη ήττα που δέχθηκε η Ανόρθωση στο φετινό πρωτάθλημα. Το δείγμα τεχνικής κατάρτισης που ξεδίπλωσε στο γήπεδο, η ενέργειά του στη φάση του γκολ, ο πανηγυρισμός του, ένας πανηγυρισμός που θύμισε κάτι απ’ τα παλιά, μιας εποχής ρομαντικής, αποτελούν στοιχεία που καταγράφονται στο φάκελό του, τον οποίο δεν τοποθετείς στο συρτάρι, αλλά τον αφήνεις στη γωνία του γραφείου γιατί πιστεύεις ότι λίαν συντόμως θα χρειαστεί να τον ανοίξεις ξανά.
Ένα παιδί που ξεπροβάλλει απ’ τις ακαδημίες, αποτελεί πάντοτε για τον κόσμο και τα Μ.Μ.Ε ένα ελκυστικό «προϊόν», ας μου επιτραπεί η έκφραση. Αρκετές φορές ωστόσο η συνέχεια δεν ήταν η προσδοκώμενη. Ο Τζουλίου θα πάρει προφανώς κι άλλες ευκαιρίες και θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάθε φορά κι ένα βήμα προς τα μπρος. Ένα παιδί σε εφηβική ηλικία μπορεί εύκολα να χαθεί, αν δεν διαχειριστεί σωστά από τους γύρω του, αλλά κι από τον ίδιο του τον εαυτό.
Η δημιουργία μεγαλύτερων προσδοκιών απ’ αυτές που θα έπρεπε να υφίσταντο, έχουν λυγίσει ονόματα κι ονόματα στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Ο νεαρός μόλις ξεκίνησε. Βρίσκεται στην αφετηρία κι έχει αρκετό δρόμο μπροστά του, ώστε να αναπτύξει τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, αποκτώντας ταυτόχρονα την εμπειρία που φυσιολογικά του λείπει στα 18 του χρόνια, τα οποία κλείνει τον προσεχή Ιανουάριο.
Ένας δρόμος που δεν θα είναι στρωμένος (μόνο) με πανηγυρισμούς, γκολ, διθυραμβικά σχόλια και χειροκροτήματα. Θα είναι μια διαδρομή που θα περιλαμβάνει εμπόδια, πισωγυρίσματα, κριτική, ίσως και στασιμότητα ανά διαστήματα. Αυτά όμως είναι που θα τον σφυρηλατήσουν και θα τον «φτιάξουν», ως ποδοσφαιριστή, φτάνει ο ίδιος να έχει γερό στομάχι κι όρεξη για δουλειά, ώστε να μη χαθεί στα μισά αυτού του δρόμου.
Το βέβαιο είναι πως αποτελεί ένα «πρότζεκτ» με μεγάλη προοπτική, αλλά μόνο το μέλλον θα δείξει εάν θα δικαιώσει τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί, προτού καν βγει στον…αφρό.
Ανδρέας Βεντούρης
