Η ΑΕΚ δεν άρχισε καλά το πρωτάθλημα. Στην… κούρσα της, έχει για συνοδηγό τη μουρμούρα. Έχει, όντως, τα προβλήματά της. Αγωνιστικά και όχι μόνο. Κανένα πρωτάθλημα ωστόσο δεν κρίθηκε από τη 2η αγωνιστική. Πουθενά στον πλανήτη.
Μπορεί να μην γουστάρεις τον οποιονδήποτε. Τον Άντρο, τον Ντίνο, τον Αντρέα, τον Τζόζεφ, τον Τσάβι, τον Όλτρα, τον γράφοντα, τον Γιαννή τον Κωστή. Τα συναισθήματα του καθενός δεν μπορεί να τα διαχειριστεί… ο απ’ έξω.
Κανείς δεν πάει στο γήπεδο για χάρη του προέδρου, του αντιπροέδρου, του τεχνικού διευθυντή, του προπονητή, του οποιουδήποτε ποδοσφαιριστή. Ούτε ένας. Η τοποθέτηση του Καραπατάκη στην πρόσφατη συνάντηση με τον κόσμο, ότι το να διεκδικεί η ΑΕΚ το πρωτάθλημα μ’ αυτές τις συνθήκες είναι λες και πολεμάει η Κούβα την Αμερική, μπορεί να ξένισε αρκετούς, ίσως και να θεωρήθηκε ηττοπαθής. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα… Δεν είναι ηττοπάθεια, είναι ρεαλισμός.
Πώς μπορεί να κερδίσει η Κούβα έναν τέτοιον πόλεμο; Με απόλυτη ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. Η ΑΕΚ δεν άρχισε καλά, όμως ενισχύεται, θα ενισχυθεί περισσότερο και δημιουργεί την ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Μα το σημαντικότερο απ’ όλα, είναι τώρα που βρίσκεται στα κάτω της, να στρέψει το βλέμμα στο πλάι και να βρει ένα επιπλέον στήριγμα για να πιαστεί και να σηκωθεί. Τον κόσμο της. Ότι κι αν έγινε τους τελευταίους μήνες, όπως κι αν χάθηκε το περσινό πρωτάθλημα, όσα κι αν συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα, όλα, ΜΑ ΟΛΑ, πρέπει να μπουν στην άκρη. Για χάρη της ΚΑΙ ΜΟΝΟ.
Αν το παιδί μου έρθει στο σπίτι και μου ανακοινώσει πως πήρε άριστα στο διαγώνισμά του, θα το συγχαρώ. Την επόμενη φορά που θα πάρει βαθμό «12», όταν αντιληφθώ μεμιάς την στεναχώρια και την απογοήτευσή του, θα είναι η στιγμή που θα με χρειαστεί περισσότερο.
Το ίδιο και η ΑΕΚ, αλλά κι όσοι την απαρτίζουν. Από τον πρώτο, μέχρι τον τελευταίο. Την ώρα που αυτή η ομάδα θα εισέρχεται στο γήπεδο της Περιστερώνας, όταν κοιτάξει την εξέδρα, θα πρέπει να πάρει το μήνυμα ότι ο κόσμος της είναι εδώ γιατί ακόμη ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ.
Όταν εισέλθει η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο και την ίδια στιγμή δεν μείνει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ καθιστός, τότε θα σταλθεί αμέσως το μήνυμα προς τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Κι όχι μόνο.
Ουδείς αφαιρεί το δικαίωμα της κριτικής από τον καθένα. Για να αισθάνεσαι ωστόσο καλά πάνω απ’ όλα με τον ίδιο σου τον εαυτό, πρωτίστως οφείλεις να της δώσεις το χέρι για να σηκωθεί, κάτι που τόσο πολύ χρειάζεται. Περισσότερο από ποτέ, την τελευταία τριετία. Κανείς δεν υποστηρίζει την ΑΕΚ γιατί έχει δέκα πρωταθλήματα, αλλά για άλλους, διαφορετικούς μα τόσο ξεχωριστούς λόγους. Όλοι το θέλουν, διακαώς. Μηδενός εξαιρουμένου.
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν θα το πάρει φέτος, του χρόνου ή εν πάση περιπτώσει το πότε, αλλά για να μπορέσει η Κούβα να νικήσει τον πόλεμο, δεν της αρκούν μονάχα 11 στρατιώτες.
Ο κόσμος δεν παίζει μπάλα, στο τέλος της ημέρας όμως, όταν ο καθένας θα σταθεί μπροστά από τον προσωπικό του καθρέφτη, θα μπορεί να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του, αν τουλάχιστον «ήταν εκεί». Η ΑΕΚ έχει ανάγκη στην Περιστερώνα αυτούς που ακόμη το πιστεύουν. Κανείς δεν θα πάει γιατί ξέρει ότι η ομάδα θα κερδίσει. Πιθανότατα, μέσα του, να αμφιβάλλει.
Αλλά ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. Κι όσοι ακόμη το σκέφτονται, για διάφορους λόγους, ας θυμηθούν, πολύ απλά, γιατί επέλεξαν, από μικροί ή σε μεγαλύτερη ηλικία, να υποστηρίζουν αυτή την ομάδα. Κι ας αποφασίσουν από μόνοι τους, το δρόμο που θα τραβήξουν…
Ανδρέας Βεντούρης
