ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ: «Έφτασα κοντά στον θάνατο, έφερα δύο χρυσά και στο αεροδρόμιο ήταν μόνο οι γονείς μου»

Πολλοί λένε ότι η επιτυχία έχει πραγματική αξία μόνο όταν τη μοιράζεσαι, όπως το ίδιο συμβαίνει και με την ευτυχία. Τι πιο όμορφο άλλωστε, σ’ ένα σπουδαίο γεγονός για σένα να βιώνεις μαζί και τη χαρά των άλλων; Αν μη τι άλλο, γίνεται πιο μεγαλειώδες.

Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μεγάλες διακρίσεις, για βάθρο, για μετάλλια. Το ζήτημα όμως, είναι τι γίνεται όταν μετά από μία μεγάλη επιτυχία “πανηγυρίζεις” μόνος σου, εσύ μαζί με λίγους δικούς σου ανθρώπους, που πιθανότατα αν τους μετρήσεις να μην χρειαστείς περισσότερα από τα δάχτυλα δύο χεριών;

Τι γίνεται λοιπόν, όταν η “ησυχία” είναι τόσο ηχηρή που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά όντως πέτυχες κάτι σπουδαίο και δεν είναι ένα όνειρο ή κάποιο απόκομμα της φαντασίας σου;

Πώς είναι να μην χτυπάει το τηλέφωνο; Πώς είναι στο αεροδρόμιο να σε περιμένουν δύο άνθρωποι, οι γονείς σου; Πώς είναι στην Ιταλία να ζητούν αυτόγραφα και να βλέπεις το πρόσωπό σου σε αφίσες, αλλά στην Ελλάδα να επικρατεί σιγή ιχθύος;

Ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά; Μάλλον. Το σίγουρο όμως, είναι πως είναι γεγονός. Είναι μία άσχημη πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα που βιώνει η Δέσποινα Γεωργιάδου -και η κάθε Δέσποινα που το άθλημά της δεν ανήκει στην κατηγορία των λαοφιλών-, η αθλήτρια Ξιφασκίας που έχει χαρίσει στη χώρα μας επτά μετάλλια.

Ο απολογισμός μόνο για το 2023 είναι δύο χρυσά σε Παγκόσμιο Κύπελλο και Γκραν Πρι κι ένα ασημένιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Κοινότυπο μεν, αλλά τίποτα δεν έρχεται τυχαία, τίποτα δεν χαρίζεται σε κανέναν. Δεν ξέρω αν υπάρχει “μυστική συνταγή”, αλλά για να επιτύχει κανείς θέλει σκληρή δουλειά, επιμονή κι υπομονή. Ή όπως είπε κι η Δέσποινα Γεωργιάδου “να μην τα παρατάς”.

Της το δίδαξε η ίδια η ζωή όταν έφτασε κοντά στον θάνατο το 2021, μετά από σοβαρές επιπλοκές του κορονοϊού. Όταν “διέλυσε” το πόδι της, αλλά δεν μάσησε.

Όχι μόνο σηκώθηκε και συνέχισε, αλλά πέντε μήνες μετά έκανε ένα come back που ούτε η ίδια φανταζόταν. Ανέβηκε στο βάθρο και φόρεσε στο στήθος της το χρυσό μετάλλιο και τότε στο ranking της παγκόσμιας ξιφασκίας είδε το όνομά της στη δεύτερη θέση. Ναι, ήταν Νο2 στον κόσμο για πρώτη φορά. Για πρώτη φορά και για την ίδια, αλλά και για την Ελλάδα.

Δεν έχει έρθει ποτέ για μας κάμερα στο αεροδρόμιο

Ο λόγος στη Δέσποινα Γεωργιάδου, στην αθλήτρια που πρέπει να αγκαλιάσουμε. Όπως πρέπει να κάνουμε με όλους τους αθλητές μας, ανεξαρτήτως αθλήματος, ανεξαρτήτως μεταλλίων, ανεξαρτήτως επιτυχίας ή αποτυχίας.

“Πάντα έλεγα πως θέλω να γίνω μία από τις καλύτερες. Ήταν αυτό που μου έδινε περισσότερη ώθηση, πείσμα και κίνητρο. Το ήθελα με όλη μου τη ψυχή να φτάσω εκεί, αλλά όχι, δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι έχω φτάσει στο Νο2.

Δεν θέλω όμως, να σταματήσω, θέλω το Νο1. Και δεν είναι ότι θέλω τη θέση, θέλω απλά το επίπεδό μου να γίνει ακόμα καλύτερο. Θέλω η Δέσποινα να φτάσει στην κορυφή.

Σε τι επίπεδο είμαι το καταλαβαίνω μόνο από τους γύρω μου. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι είσαι εκεί από τον κόσμο στο εξωτερικό, παρά από τον κόσμο στην Ελλάδα.

Έρχονταν τα παιδάκια στην Ιταλία και μου έλεγαν: “είσαι η αγαπημένη μας αθλήτρια” και ξέρεις, τα κοίταζα και αναρωτιόμουν: “εγώ;!”. Κάποια μού έλεγαν ότι έχουν κι αφίσες μου στο δωμάτιό τους.

Δεν έχει έρθει ποτέ κάμερα στο αεροδρόμιο. Πέρα από τους γονείς μου δεν έχει έρθει άλλος. Όμως είναι πάντα εκείνοι εκεί. Περιμένουν με χαρά την επιστροφή μου, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος. Αλλά είναι μόνο αυτοί.

Έφερα δύο συνεχόμενα χρυσά και σκέφτηκα “αυτό είναι;”, μένει πικρία, χαρείτε μαζί μας

Είτε φέρνουμε χρυσό, είτε αποτύχουμε στους αγώνες δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση και πολλές φορές φέρνεις χρυσό και αναρωτιέσαι. Θα μιλήσω για τη δική μου εμπειρία. Έφερα δύο συνεχόμενα χρυσά και σκέφτηκα “αυτό είναι;”. Δηλαδή δεν αισθάνθηκα ότι κάτι έγινε. Γύρισα πίσω στην προπόνησή μου κι ήταν όλα φυσιολογικά.

Κάποια στιγμή είχε ανεβάσει ο Καραλής δύο φωτογραφίες, που δείχνουν τι συμβαίνει ότι ένας αθλητής είναι στις καλές μέρες και τι γίνεται στις κακές. Δυστυχώς, σε μας καλές και κακές μέρες είναι το ίδιο. Και μένει πικρία, δηλαδή χαρείτε μαζί μας. Δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο μετά από ένα μετάλλιο. Είναι σαν να είναι κλειστό.

Ο κόσμος στη γειτονιά με κάποιον τρόπο το μαθαίνει κι είναι όλοι χαρούμενοι και στην ουσία μόνο εκεί το νιώθεις ότι κάτι έκανα. Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος είναι αδιάφορος. Όλοι θα χαρούν με το μετάλλιο, απλά δεν το μαθαίνουν, λείπει ο δίαυλος, δεν φτάνει η είδηση σ’ αυτούς.

Για παράδειγμα, ο κόσμος δεν έβλεπε τόσο στίβο πριν από τον Τεντόγλου, τον Καραλή, τη Στεφανίδη, την Ντρισμπιώτη κι όλα τα άλλα παιδιά, δεν έβλεπε ενόργανη πριν από τον Πετρούνια, τένις πριν από τον Τσιτσιπά και τη Σάκκαρη. Αν δεν μαθευτεί λοιπόν, η προσπάθεια, δύσκολα ο κόσμος θα συνδεθεί με τον αθλητή”.

Η εφιαλτική χρονιά το 2020/21

Όχι μόνο έχασε την ευκαιρία να βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2020 λόγω του κορονοϊού, αλλά πλησίασε στο να χάσει την ίδια της τη ζωή.

“Στους αγώνες στη Βουδαπέστη κόλλησα κορονοϊό. Έχασα την πρόκριση και πήγα σε ξενοδοχείο καραντίνας, όπου έμεινα για περίπου μία εβδομάδα με 40-42 πυρετό ακατέβατα. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, να σηκωθώ καν από το κρεβάτι. Μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο.

Έβαλα τα κλάματα και η γιατρός μού λέει: “Μην κλαις, κόντεψες να πεθάνεις”

Είχα δύο εστίες πνευμονίας σε κάθε πνεύμονα κι έμεινα στη χώρα για έναν μήνα. Ήμουν μόνη μου, δεν μπορούσε να έρθει κανείς λόγω των περιορισμών για τον κορονοϊό. Είχαν διώξει και τον προπονητή μου. Ήταν δύσκολο, γιατί οι δικοί μου δεν ήξεραν τι συμβαίνει, με έπαιρναν τηλέφωνο, εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω και προσπαθούσαν να συνεννοηθούν με τους γιατρούς.

Αφού ξέρω ότι έχω χάσει και τους Ολυμπιακούς, σκέφτομαι ότι οκ, θα βγω από εδώ και θα γυρίσω στην προπόνησή μου. Τότε, μού λέει η γιατρός ότι με το που βγω για έναν μήνα δεν θα μπορώ να κάνω προπόνηση, γιατί ήταν επικίνδυνο να ανέβουν οι παλμοί της καρδιάς και να πεθάνω στην προπόνηση.

Βάζω τα κλάματα και μου λέει: “μην κλαις. Κόντεψες να πεθάνεις”. Εκεί ήταν που έμαθα σε πόσο σοβαρή κατάσταση ήμουν. Δεν μου το είχαν πει, για να μην αγχωθώ.

Οπότε γυρίζω και προσπαθώ να επανέλθω, σιγά σιγά με περπάτημα. Ανέβαζα 220 παλμούς για να καταλάβεις. Πέρασε ο μήνας και λέω ωραία, αφού έχω επανέλθει θα πάω στη Γαλλία για προπόνηση.

Όταν επέστρεψα έπαθα ολικό κάταγμα περόνης και έκοψα και τους πλαϊνούς τένοντές μου

Πήγα και την πρώτη μέρα, καθώς κάνω πίσω για να ανοίξω απόσταση, κολλάει το πόδι μου κάτω στην πίστα και γυρίζει όλο. Έσπασα την περόνη, τους πλαϊνούς συνδέσμους, έπαθα εξάρθρωση. Στην ουσία έπαθα ολικό κάταγμα περόνης και έκοψα και τους πλαϊνούς τένοντές μου.

Έπεσα κάτω και στο μυαλό μου είχα ότι είχε μόνο φύγει από τη θέση του. Θυμάμαι ότι πονούσα, μου έκαναν μορφίνη και κάποια στιγμή κοιτάζω στο πλάι και βλέπω αίματα. Ήταν το κόκαλο που είχε βγει έξω. Ευτυχώς δεν είδα αυτή την εικόνα.

Κάποια στιγμή στο νοσοκομείο, ξύπνησα και ήταν ο γιατρός από πάνω. Μου λέει ότι έχω πάθει εξάρθρωση και λέω “οκ, να το βάλουμε στη θέση του και να φύγω”. Μου εξηγεί την κατάσταση και μου λέει ότι αύριο μπαίνω χειρουργείο. Πάλι κλάματα η Δέσποινα, ήταν back to back μέσα σ’ ένα δίμηνο.

Κάνω το χειρουργείο και τις πρώτες ημέρες ήμουν χάλια. Το μόνο που είπα στον γιατρό ήταν “Σε παρακαλώ θέλω να ξαναπαίξω ξιφασκία”. Τα έκανε ολόσωστα όλα και τον ευχαριστώ πραγματικά γι’ αυτό”.

Η συνειδητοποίηση και το μεγάλο come back

“Μετά απ’ αυτά τα δύο άσχημα γεγονότα συνειδητοποίησα ότι όλο αυτόν τον καιρό που αγχωνόμουν στους αγώνες και δεν ευχαριστιόμουν αυτό το κομμάτι ήταν η μεγαλύτερη βλακεία που έχω κάνει στη ζωή μου. Γιατί πας να χάσεις κάτι χωρίς να το έχεις ευχαριστηθεί.

Γύρισα πίσω και ξεκίνησα αμέσως τις φυσικοθεραπείες στον Βαγγέλη Σβίγγο, απίστευτη δουλειά, επανήλθα στο 100% μέσα στο λιγότερο δυνατό διάστημα.

1η Ιουνίου έσπασα το πόδι μου και στις 11 Νοεμβρίου έφερα το χρυσό

Ο προπονητής μου, ο Χρήστος Σαΐνης, ήταν δίπλα μου όλο αυτό το διάστημα. Μείναμε το καλοκαίρι και κάναμε την προετοιμασία που χρειαζόταν.

Την 1η Ιουνίου έσπασα το πόδι μου και στις 11 Νοεμβρίου έφερα το χρυσό. Πριν από αυτό το Γκραν Πρι ήμουν στη θέση 33 και μετά ανέβηκα στη 2η.

Όλοι οι φυσικοθεραπευτές μού έλεγαν ότι θα παίξω ξανά τον Ιανουάριο. Οπότε έκανα τα πρώτα βήματα μόνη μου μέχρι να βρω τον Βαγγέλη, με τον οποίο ολοκληρώσαμε όλη τη θεραπεία κι επέστρεψα. Τότε ήταν που είχα πει στον προπονητή μου ότι μόλις γυρίσω θέλω να πάρω χρυσό και το έκανα.

Παρότι είναι ατομικό άθλημα, η προπόνηση είναι ομαδική, ώστε να βελτιώσουμε όλοι το επίπεδό μας. Μαθαίνεις πώς να λειτουργείς μέσα σε ομάδες τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά.

Έμαθα να μην τα παρατάω ποτέ

Αν μία ομάδα δεν λειτουργήσει σωστά, ο αθλητής δεν θα βγει ποτέ με καλό αποτέλεσμα κι είναι ένα χαρακτηριστικό που με έχει βοηθήσει πολύ στη ζωή μου. Το να μην κοιτάς τον συναθλητή ή τον αντίπαλό σου με στόχο να τον ρίξεις, αλλά να καταλάβεις ότι αυτός ο συναγωνισμός θα φέρει κι εσένα πιο ψηλά, αλλά κι εκείνον.

Έμαθα επίσης, να μην σταματάω σε οποιαδήποτε δυσκολία, να μην τα παρατάω ποτέ. Δηλαδή όταν έρχεται μία δυσκολία να μην κλείνεσαι μέσα σ’ αυτή τη φούσκα, αλλά να σκεφτείς πώς μπορείς να βγεις έξω, πώς μπορείς να συνεχίσεις, πώς να βρεις τρόπο.

Έμαθα να εξελίσσω τον εαυτό μου, να μην μένω στάσιμη. Είναι σημαντικό να εντοπίζεις τα μειονεκτήματά σου σε οποιοδήποτε επίπεδο και να δεις πώς θα μπορούσες να το κάνεις καλύτερα, να μην μένεις μόνο στα πλεονεκτήματα δηλαδή”.

Ο πρόλογος μία μεγάλης ιστορίας που συνεχίζεται…

“Ξεκίνησα με το μοντέρνο πένταθλο, αλλά σταμάτησα γιατί κουράστηκα. Το να κάνεις πέντε αθλήματα στην ηλικία των 11 σε υψηλό επίπεδο είναι πολύ δύσκολο. Οπότε όταν σταμάτησα, πήγα στους γονείς μου για να τους ανακοινώσω την απόφασή μου και τους λέω ότι θα ήθελα να ξεκινήσω ένα άθλημα, ίσως βόλεϊ, τένις ή κάτι τέτοιο.

Τότε μου είπε η μητέρα μου: “Πριν ξεκινήσεις κάτι άλλο, δεν πας στη ξιφασκία;”. Της λέω “γιατί;” και μου λέει “όταν σε βλέπω να παίζεις στους αγώνες μέσα από τη μάσκα χαμογελάς”. Δεν ήμουν σίγουρη, στην αρχή λέω όχι, γιατί το θεωρούσα βαρετό, κάναμε κυρίως τεχνική προπόνηση. Ε και τελικά, πήγα κι έμεινα. Η μαμά είχε δίκιο.

Έχεις βρεθεί στο απόλυτο μηδέν και βλέπεις ανθρώπους που ήταν δίπλα σου να απομακρύνονται

Αυτό που στη ξιφασκία θα ξεχωρίσει τον πρώτο από τον 8ο πχ αθλητή είναι η ψυχολογία, το να είσαι “βράχος” σε καταστάσεις τεράστιο άγχους και τεράστιας πίεσης, το να βρίσκεσαι πίσω ή μπροστά στο σκορ, γιατί πολλές φορές είναι δύσκολο να διαχειριστείς ακόμα και το προβάδισμα στο σκορ. Αυτό είναι το κλειδί λοιπόν. Η ψυχολογία και το πόσο δυνατός παραμένεις σαν χαρακτήρας μέσα στους αγώνες και την προπόνηση.

Βέβαια, είναι πολύ σημαντική κι η στήριξη των δικών σου ανθρώπων. Είχα μία κακή περίοδο αυτή τη χρονιά και ήταν η στήριξη των γύρω μου, των συναθλητών μου, των γονιών μου, των φίλων μου, που με έκανε να επανέλθω και να φέρω αυτό το αποτέλεσμα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Το ίδιο ισχύει και με τους χορηγούς μου. Αυτό που με έκανε να δεθώ μαζί τους ήταν ήταν ότι σ’ αυτή την περίοδο, που ήταν πολύ δύσκολα, εγώ τους ζητούσα συγγνώμη, κι εκείνοι μου έλεγαν “μην ανησυχείς για τίποτα, είμαστε δίπλα σου”.

Στην ουσία έχεις βρεθεί στο απόλυτο μηδέν και βλέπεις ότι πολλοί άνθρωποι που ήταν δίπλα σου απομακρύνονται. Είναι κανόνας αυτό, όταν φέρνεις αποτυχίες πολλοί είναι αυτοί που φεύγουν και λίγοι μένουν. Κι αυτοί οι λίγοι που μένουν ξέρεις ότι είναι για μια ζωή και που με έκαναν να πεισμώσω. Έμεινε δίπλα μου το ΥΓΕΙΑ, ο ΟΠΑΠ, η sword Hellas , ο φυσιοθεραπευτής Βαγγέλης Σβίγγος κι η UPGR8.

Κι οι χορηγοί που προστέθηκαν και στηρίζουν την προσπάθειά μου είναι η UNI-Pharma και η admiral . Εννοείται κι η Ολυμπιακή επιτροπή με βοηθά και στηρίζει μέρος της προετοιμασίας μου. Το κέντρο που προπονούμαι και είναι και χορηγός ταυτόχρονα είναι η Christian Bauer academy στην Ορλεάνη (Γαλλία) όπου με στηρίζει και η πόλη εκεί”.

***ΥΓ. Όπως είπε και στην αρχή η Δέσποινα Γεωργιάδου, “χαρείτε μαζί τους”.