Δεν θα διαφωνήσω με τον προπονητή της ΑΕΚ. Δεν άξιζε να χάσει, ούτε όμως και να νικήσει στη Λεμεσό. Εδώ ωστόσο είναι όλη η ουσία. Όταν παραδέχεσαι πως δεν άξιζες να κερδίσεις σε ένα τέτοιο ματς που αποτελούσε τη μεγάλη ευκαιρία για να πείσεις και τους άπιστους Θωμάδες, όπως σημείωνα χθες, ότι μπορείς να κατακτήσεις τον τίτλο, αναδεικνύεται και το πρόβλημα. Ήταν ένα ματς στο οποίο θα αποδεικνύονταν πολλά. Όντως αποδείχθηκαν, αλλά από αρνητικής πλευράς.
Τα λόγια δεν έγιναν ποτέ πράξεις, σε ένα ματς που θεωρητικώς, η ομάδα της Λάρνακας θα έπρεπε να είχε το μαχαίρι στα δόντια. Στο πρώτο ημίχρονο η παρουσία της ήταν ικανοποιητική, στο δεύτερο όμως ξεγυμνώθηκαν για άλλη μία φορά τα αγωνιστικά της προβλήματα.
Λες κι έπεσε ο διακόπτης αφότου δέχθηκε το γκολ. Η ψυχολογία μονομιάς στα τάρταρα, αντίδραση μηδέν ή πιο σωστά, στις…καθυστερήσεις. Γινόντουσαν οι αλλαγές από τον Όλτρα και ελάχιστοι πίστευαν και στην αλλαγή εικόνας, ακριβώς διότι οι πλείστες εναλλακτικές λύσεις που έχει στα χέρια του δεν είναι απ’ αυτές που θεωρούνται «game changer» -τα ‘χουμε πει αρκετές φορές.
Ο Όλτρα έχει τις δικές του (σοβαρότατες) ευθύνες, αλλά τον Ιανουάριο έμεινε αβοήθητος. Μπορεί να φταίει όσον αφορά τον τρόπο παιχνιδιού και την έλλειψη ενός εναλλακτικού αγωνιστικού σχεδίου, καθώς για συγκεκριμένες επιλογές προσώπων, εντούτοις είναι λάθος να πέσει το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης στον Ισπανό, ο οποίος ασφαλώς κι έχει ένα μεγάλο μερίδιο απ’ αυτήν.
Πέραν όμως από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, εστιάζω επίσης και σε μία παράπλευρη πτυχή που αφορά τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά. Ομάδα η οποία, επαναλαμβάνω, να έχει το μαχαίρι στα δόντια, δεν είδα. Ομάδα η οποία να δείχνει στο γήπεδο ότι αισθάνεται πως δίνει έναν…τελικό, δεν είδα. Το προχωράω ένα βήμα παραπέρα. Η ΑΕΚ έχασε 4-0 από την Πάφος FC, έχοντας δεχθεί τεσσάρα για δεύτερο συνεχόμενο εκτός έδρας παιχνίδι και ουδείς είπε έστω μια κουβέντα μετά το τέλος του αγώνα, ουδείς έριξε μια καρέκλα, ουδείς έδωσε μια γροθιά από τα νεύρα του στα αποδυτήρια, έστω για το γαμώτο. Μια αντίδραση, έναν εκνευρισμό, κάτι τελοσπάντων…
Δεν είναι βεβαίως αυτό καθ’ αυτό το πρόβλημα, αλλά είναι ΚΑΙ αυτό. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς εννοώ. Για να πάρεις πρωτάθλημα απαιτείται ένας συνδυασμός, της αγωνιστικής πλευράς και της νοοτροπίας. Η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή έχει ελλείψεις και στα δύο. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: μέχρι τώρα βρισκόταν στη μάχη του τίτλου όχι ένεκα των δικών της αποτελεσμάτων, αλλά κυρίως λόγω των άλλων ομάδων που δεν μπόρεσαν να της ξεφύγουν. Αυτό βέβαια ίσως να μην ισχύει από απόψε.
Οι ελπίδες της ήταν κυρίως μαθηματικές κι όχι ρεαλιστικές. Ο θυμόσοφος λαός λέει πως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Δεν είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που η ΑΕΚ φτάνει κοντά στην πηγή αλλά, όπως όλα δείχνουν τα πράγματα, θα μείνει πάλι διψασμένη.
Η επανάληψη του ίδιου έργου είναι ο λόγος που ο κόσμος είναι πιο απογοητευμένος από ποτέ, ακριβώς διότι πίστεψε όσο ποτέ άλλοτε ότι η φετινή ομάδα είναι ικανή να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Ακόμη και στο ματς στη Λεμεσό, παρά το δικαιολογημένο του μούδιασμα από το τελευταίο δίμηνο, έδωσε δυναμικά το παρών του διότι μέσα του κουβαλούσε κάτι που λέγεται ελπίδα. Οι προσδοκίες/ελπίδες του δεν δικαιώθηκαν ποτέ. Δεν είναι η πρώτη φορά που, κατά το γνωστό τραγούδι των Πυξ Λαξ, στα πιο μεγάλα θέλω κάνει πίσω. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι-και δεν είναι-πρόβλημα της μίας χρονιάς.
Σ’ αυτό καλείται να εστιάσει πρωτίστως η διοίκηση της ΑΕΚ. Εις βάθος, για να κόψει τη ρίζα του κακού. Με μία επίσκεψη του προέδρου στα αποδυτήρια μετά από μια βαριά ήττα, το πρόβλημα δεν λύνεται. Η ζυγαριά των ευθυνών περιλαμβάνει και την ίδια.
Ανδρέας Βεντούρης
