Ο αγώνας με το ΑΠΟΕΛ δεν μας έκανε σοφότερους όσον αφορά την ΑΕΚ. Επιβεβαίωσε απλά τα όσα γνωρίζουμε εδώ και καιρό, από τον Φεβρουάριο κι έπειτα. Δεν είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μπορεί να έχει παράπονο, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Σε μία τέτοια περίπτωση, αναρωτιέμαι τι απαίτηση μπορείς να έχεις.
Δεν έδειξε κάτι το διαφορετικό αυτή η ομάδα σε σχέση με το τελευταίο τρίμηνο. Συνεπώς, είναι καλό από την πλευρά του καθενός, να γίνει η αξιολόγηση με μία ρεαλιστική ματιά κι όχι βάσει του τι λεγόταν μέχρι τον Ιανουάριο, ποιες προσδοκίες είχαν δημιουργηθεί ή με βάση την ευρωπαϊκή πορεία.
Από τον Φεβρουάριο κι έπειτα λοιπόν, η ΑΕΚ είναι μια ομάδα η οποία έχει έλλειψη ποιοτικών (κυρίως εναλλακτικών) λύσεων σε συγκεκριμένες θέσεις και είναι προφανές ότι τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο όχι απλά δεν ενισχύθηκε, αλλά αποδυναμώθηκε. Ας μη λέμε ωστόσο τα ίδια και τα ίδια.
Είναι μια ομάδα που όταν έχει συγκεκριμένες απουσίες, αυτομάτως ο δείκτης ποιότητας της υποβαθμίζεται ακριβώς διότι οι εναλλακτικές της επιλογές αδυνατούν να (την) βοηθήσουν. Ποιος απ’ όσους βρίσκονταν στον πάγκο στο ματς στο ΓΣΠ θα μπορούσε να αλλάξει τη ροή του αγώνα; Το ερώτημα είναι βεβαίως ρητορικό, η απάντηση πανεύκολη: κανείς. Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο καθένας πως όταν λείπει ο Άνχελ και παίζει ο…Κάσας ή όταν είναι εκτός ο Φαράζ και αγωνίζεται ο Γιάκολις, τότε η ΑΕΚ παρουσιάζεται αποδυναμωμένη. Δεν είναι δικαιολογία, αλλά κάτι χειρότερο: είναι η πραγματικότητα. Το σημαντικότερο είναι να γίνει η αναγνώριση των λαθών που έγιναν από τον Ιανουάριο κι έπειτα, φέρνοντας την ομάδα σ’ αυτή την κατάσταση.
Το χειρότερο δεν είναι που χάθηκε ο φετινός τίτλος, μολονότι η ευκαιρία ήταν πραγματικά…χρυσή, αλλά να μην κατανοήσεις και να διορθώσεις τα λάθη σου. Είτε με, είτε χωρίς το ευρωπαϊκό εισιτήριο στο χέρι. Αν πιστεύει κανείς ότι το μοναδικό πρόβλημα είναι οι αποτυχημένες μεταγραφές του Ιανουαρίου, πολύ φοβάμαι ότι η διάγνωση δεν θα είναι 100% σωστή.
Κι όταν η διάγνωση δεν είναι απόλυτα σωστή, γιατρειά δεν έχεις.
Ανδρέας Βεντούρης
