Ο Χοσέ Λουΐς Όλτρα αποτύπωσε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την εικόνα της ΑΕΚ το τελευταίο δίμηνο, έχοντας παραδεχθεί πως μετά τον αγώνα με τον Ακρίτα, εξαιρώντας τα δύο ματς με τη Ντνίπρο, η ομάδα δεν βρίσκεται στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση. Όπως και συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές.
Τα αίτια, όπως και τα ελαφρυντικά, τα ‘χουμε αναλύσει αρκετές φορές και δεν είναι άλλωστε το πρωτεύων θέμα επί της παρούσης, αλλά το πώς θα μπορέσει να βγάλει ξανά τον καλό της εαυτό για να παραμείνει διεκδικήτρια του τίτλου μέχρι το τέλος.
Κακά τα ψέματα, η ισοπαλία με το ΑΠΟΕΛ την κράτησε μεν στο -4 και κατ’ επέκταση εντός της μάχης του πρωταθλήματος, όμως οι αγωνιστικές περνάνε κι όσο δεν καταφέρνει να καλύψει το χαμένο έδαφος, που δεν είναι και λίγο το τελευταίο διάστημα, αυτομάτως στενεύουν και τα περιθώρια για άλλες απώλειες και κινδυνεύει, από αγωνιστική σε αγωνιστική, να μείνει εκτός διεκδίκησης. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, το ματς στην Πάφο την Μεγάλη Τρίτη, αποκτάει τεράστια σημασία για λόγους που ο καθένας μπορεί να κατανοήσει.
Το κυριότερο πρόβλημα της ΑΕΚ δεν είναι απλά ένας ή δύο ποδοσφαιριστές, αλλά ομαδικό. Για παράδειγμα, ναι μεν η εμφάνιση του Σανχούρχο ή του Μίκελ ήταν κακή, ωστόσο, μακάρι να ήταν απλά αυτοί οι δύο το πρόβλημα. Άλτμαν, Ροσάλες, Άνχελ, Πονς, Λόπες επίσης δεν βλέπονταν. Θεωρώ λοιπόν πως είναι βαθύτερο κι οφείλει πρώτος απ’ όλους ο ίδιος ο Όλτρα να το βρει και να το λύσει.
Πέραν από το καθαρά αγωνιστικό, στην όλη κουβέντα προσθέτω κάποια στοιχεία, διόλου ευκαταφρόνητα: είναι απαράδεκτο να χάνει την μπάλα ο Σανχούρχο κοντά στην περιοχή του ΑΠΟΕΛ, η ΑΕΚ να δέχεται το δεύτερο γκολ κι ο Ισπανός να είναι ακόμη κάπου στο…κέντρο. Είναι επίσης απαράδεκτο, η άμυνα να μην ρίχνει μια σπρωξιά στον Κβιλιτάια, ο οποίος την έκανε ότι ήθελε λες και ήταν ένα κράμα Μπενζεμά-Λεβαντόφσκι.
Πέραν από το καθαρά αγωνιστικό σκέλος, υπάρχει η νοοτροπία κι ο εγωισμός –τέτοιον στο πρώτο ημίχρονο δεν είδα καθόλου. Δεν κρύβω πως η παραδοχή από πλευράς Όλτρα πως εδώ και δύο μήνες η ΑΕΚ δεν είναι στα καλά της, με προβλημάτισε περισσότερο. Δεν μιλάμε πλέον για μια αγωνιστική «κοιλιά». Όταν ουσιαστικά το λέει ο ίδιος ο προπονητής της, η σημασία είναι βαρύτερη.
Το αν κάποιοι ποδοσφαιριστές είναι κουρασμένοι, ντεφορμέ ή έχουν «αδειάσει» ψυχολογικά, είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Όπως επίσης οι απουσίες που την επηρέασαν ή οι «νέοι» του Ιανουαρίου που δεν έχουν βοηθήσει. Θέλω να τονίσω, εν ολίγοις, πως ο λόγος της πτώσης δεν είναι ένας, αλλά περισσότεροι. Δύσκολα μπορεί να πει κάποιος ότι φταίει αποκλειστικά το ένα ή το άλλο –είναι αρκετά μαζί.
Θα παρομοίαζα την ΑΕΚ σαν ένα άτομο που περπατάει ασθμαίνοντας προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το ερώτημα είναι αν αντέχει να φτάσει στον τελικό προορισμό της ή θα σταματήσει σε κάποιο σημείο διότι της έλειψαν οι δυνάμεις. Ερώτημα το οποίο θα απαντηθεί προσεχώς από την ίδια την ομάδα –από κανέναν άλλον.
Αν το δει κανείς με μία πιο ψύχραιμη ματιά, είναι ευτύχημα για την ΑΕΚ το γεγονός ότι παραμένει στο κόλπο του τίτλου μετρώντας μόλις μία νίκη στα τελευταία εφτά παιχνίδια. Απ’ την άλλη, αν δεν γυρίσει άμεσα τον διακόπτη, θα είναι θαύμα να συνεχίσει να είναι διεκδικήτρια.
Κανείς δεν έχει ξεχάσει την μπάλα που ξέρει. Είναι οι ίδιοι ποδοσφαιριστές που θαύμασαν όλοι τόσο με την εξαιρετική πορεία στην Ευρώπη, όσο και στο μεγαλύτερο διάστημα του πρωταθλήματος. Είναι ο ίδιος προπονητής που κέρδισε το σεβασμό όλων με το σύνολο που παρουσίαζε και τη δουλειά του. Είναι, συνάμα, οι ίδιοι που αδικούν τους εαυτούς τους το τελευταίο δίμηνο. Το να αδικείσαι είναι, προφανώς, ένα άσχημο συναίσθημα. Το να αδικείς τον εαυτό σου, είναι χειρότερο.
Είναι λοιπόν καιρός να δούμε ξανά την πραγματική ΑΕΚ, με τα ελαφρυντικά να έχουν πλέον τελειώσει. Τόσο από τον Όλτρα, ο οποίος επίσης είναι ντεφορμέ τον τελευταίο καιρό, όσο κι από τους παίκτες. Με διπλό στην Πάφο ο διακόπτης μπορεί να γυρίσει. Εύκολο δεν είναι, ούτε όμως ακατόρθωτο. Εξαρτάται από το ποια ΑΕΚ θα παρουσιαστεί στον αγωνιστικό χώρο.
Αν ο κόσμος ακόμη τους πιστεύει, παρά το απόλυτα δικαιολογημένο μούδιασμα που τον διακατέχει από την εικόνα των δύο τελευταίων μηνών, είναι για τους λόγους που έχω αναφέρει πιο πάνω. Αυτή την πίστη την κέρδισαν οι ίδιοι –δεν τους τη χάρισε κανείς. Ο κόσμος αναγνωρίζει τη χαρά που του πρόσφερε φέτος αυτή η ομάδα και ταυτοχρόνως έχει απαιτήσεις διότι ξέρει πολύ απλά τις δυνατότητές της.
Είναι στο χέρι των παικτών και του κόουτς να επαναφέρουν το σύνθημα «ΑΕΚ ΣΚΑΛΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ» στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι στην «Αρένα». Ένας τρόπος υπάρχει κι αυτός θα φανεί στην Πάφο αν θα είναι εφικτό να υλοποιηθεί.

Υ.Γ. Τόσο από την απόδοση του Γκιούρτσο όσο κι από την αντίστοιχη του αντικαταστάτη του στο ματς με το ΑΠΟΕΛ (Γιάκολις), φάνηκε ξεκάθαρα γιατί κανείς από το ρόστερ δεν μπορεί να μπει στα δικά του παπούτσια.

Υ.Γ 1. Ο Γιώργος Ναούμ «φωνάζει» εδώ και καιρό ότι αξίζει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Εξαιρετικός ο νεαρός εδώ και ενάμιση μήνα.

Υ.Γ 2. Βάσει της απόδοσης του Σανχούρχο, ο Μάμας δικαιούτο να έπαιρνε περισσότερες ευκαιρίες στα τελευταία δύο ματς.

Υ.Γ 3. Θετικό σημάδι η απόδοση του Γκρόμοφ. Είχε νεύρο, ένταση, τρεξίματα, το πάλεψε ο Ουκρανός.

Υ Γ 4. Ο Τρισκόφσκι ΜΟΝΟ σέντερ φορ. Ούτε δεκάρι, ούτε… στόπερ, ούτε τερματοφύλακας.

Υ.Γ 5. Έχεις μία ευκαιρία να ανατρέψεις τα πάντα γύρω σου κι αντί να τελειώσεις τη φάση (ή έστω να το προσπαθήσεις), επιλέγεις να πέσεις;

Ανδρέας Βεντούρης