«Σκέφτομαι παραπάνω την Πάφο εγώ», μου είπε ένας καλός φίλος μέσω μηνύματος, ένα δίωρο πριν από την έναρξη του αγώνα με τη Ντιναμό Κιέβου. Κατάλαβα εκείνη τη στιγμή το σκεπτικό του (κι εξακολουθώ να το κατανοώ) και φαντάζομαι κάπως έτσι, ενδεχομένως, να σκεφτήκατε οι περισσότεροι.
Υπάρχει, βλέπετε, αυτή η σκέψη στο μυαλό πως η Ευρώπη κάποτε θα τελειώσει και δεν πρέπει να χαθεί έδαφος στο πρωτάθλημα. Καθόλου λανθασμένη. Ναι, θα έρθει η στιγμή που η ΑΕΚ θα ρίξει την ευρωπαϊκή της αυλαία, αλλά μέχρι τότε, απόλαυσέ το. Ζήσε το. Την κάθε στιγμή που όμοιά της ενδεχομένως να μην υπήρξε στο παρελθόν. Η νίκη επί της Ντιναμό Κιέβου, είναι η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εκτός έδρας στην ιστορία αυτής της ομάδας μαζί με το… διπλό στη Μόσχα επί της Σπαρτάκ.
Ακόμη κι αν πάρει το «διπλό» στην Πάφο, όχι ρε συ, δεν συγκρίνεται με τίποτα. Βάλτε στη ζυγαριά ένα τέτοιο σενάριο και πέστε στον εαυτό σας εάν θα ανταλλάζατε τη νίκη στην Πολωνία με οποιανδήποτε άλλη στο κυπριακό πρωτάθλημα.
-Είναι από τις νίκες που «ψηλώνουν» έναν σύλλογο.
-Είναι από τις νίκες που δεν ξεχνάς ποτέ. Ιδίως για τους εκπληκτικούς τετρακόσιους που πήγαν στην Κρακοβία, θα ‘χουν να λένε ότι «ήμουν κι εγώ εκεί».
-Είναι από τις νίκες που σε κάνουν να ξυπνάς και να πηγαίνεις στη δουλειά χαρούμενος. Ακόμη κι αν κουβαλάς μέσα σου χίλια δυο προβλήματα, σου «προσφέρει» στιγμές χαράς που τόσο έχει ανάγκη ο καθένας.
-Είναι από τις νίκες που κάνουν τον Μήτσο να κλαίει στην εξέδρα του «Cracovia Stadium». Όχι γιατί νίκησε η ΑΕΚ, αλλά γιατί βλέπει το γιο του, στο πρώτο του ποδοσφαιρικό ταξίδι, να είναι τρισευτυχισμένος.
-Είναι από τις νίκες που ο μικρός ξυπνά τον μπαμπά κλαίγοντας στις 03:00 τα χαράματα γιατί… δεν είδε όλο το ματς.
-Είναι από τις νίκες που ο ίδιος μικρός, στις 07:00, προτού καν βάλει τα ρούχα του σχολείου, λέει στον μπαμπά πρώτα μία καλημέρα και μετά «είδα το γκολ του Γκιούρτσο».
-Είναι από τις νίκες που οι μικροί πήγαν σήμερα στο σχολείο και είπαν, με φουσκωμένο το στήθος, «εχτές ενικήσαμεν την Ντιναμό Κιέβου». Κι ας μην ξέρουν ποια είναι η Ντιναμό. Αλλά καταλαβαίνουν…
-Είναι από τις νίκες που ο ΑΕΚτζής των 40 και των 50 ετών δεν έζησε πολλές. Αλλά χαίρεται διπλά, διότι πανηγυρίζει μαζί με τα παιδιά του. Τα οποία, πλέον, δεν ψάχνουν για άλλη ομάδα, όπως συνέβαινε… παλιά. Έχουν τη δική τους και είναι τρομερά περήφανα γι’ αυτήν…
Υ.Γ. Ώρα 08:00 στο σούπερ μάρκετ, συνάντηση δύο γνωστών στο διάδρομο: «Έλα ρε, εννά πάμε την Κυριακή;». Όσοι πάνε, να το πράξουν όχι για τη νίκη επί της Ντιναμό Κιέβου ή για τα πανηγύρια, αλλά για να δώσουν ένα μικρό «ευχαριστώ» σ’ αυτήν την ομάδα.
Ανδρέας Βεντούρης
