Ο Χρήστος Πουλλαΐδης πήρε την απόφαση να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές στην Ανόρθωση. Καλώς ή κακώς, ορθά ή λανθασμένα, θα φανεί στην πορεία. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο πρόεδρος και μεγαλομέτοχος, ευθύς εξαρχής χειρίστηκε λανθασμένα την υπόθεση του Τιμούρ Κετσπάγια και συνεχίζει να το πράττει, με τρόπο τον οποίο δεν θεωρώ ως τον πλέον ενδεδειγμένο.
Είναι, μάλλον, ουτοπικό να πιστεύεις ότι ένας προπονητής, θα… πουλήσει τους στενούς του συνεργάτες, τους οποίους έχει στο πλευρό του εδώ και περίπου μία 20ετία. Είναι σαν να προσκαλείς τον άλλονε στο σπίτι σου αλλά του λες να έρθει μόνος, χωρίς τη σύζυγό του. Θα έρθει; Όχι φυσικά.
Θα μπορούσε εξαρχής να προταθεί στον Γεωργιανό τεχνικό πως αν δεν επιθυμεί αλλαγές, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να αποδεχθεί προσθήκες στο τεχνικό τιμ. Καταγράφω και το τρίτο… σενάριο: δεν είσαι happy με τον Κετσπάγια και το επιτελείο του; Πολύ απλά τον καλείς στο γραφείο σου, του λες ευχαριστώ, του ανακοινώνεις την απόφασή σου και επιδιώκεις να… χωρίσεις με έναν, τουλάχιστον, πιο θετικό τρόπο…
Ο κ. Πουλλαΐδης δεν έχει πείσει ότι θέλει πραγματικά τον Τιμούρ. Ας αφήσουμε στην άκρη τα όσα βγαίνουν τις τελευταίες μέρες περί ύστατης προσπάθειας κι ούτω καθεξής. Καμία ύστατη προσπάθεια δεν γίνεται από το Μπαχρέιν, καμία ύστατη προσπάθεια δεν γίνεται μέσω… στενών προσώπων, παρά μόνο face to face, με ειλικρίνεια και την κάθε πλευρά να βάζει νερό στο κρασί της. Το τονίζω: η κάθε πλευρά. Έχουν περάσει αρκετές μέρες κι ακόμη οριστική κατάληξη δεν έχει υπάρξει στην υπόθεση Τιμούρ.
Μια υπόθεση που άρχισε με λανθασμένο τρόπο και συνεχίζεται ακριβώς το ίδιο, αλλά θα πρέπει να μπουν οι τίτλοι τέλους, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, προτού η ζημιά που ήδη υφίσταται, γίνει μεγαλύτερη.
Ανδρέας Βεντούρης
