Για την αποχώρηση του από την ενεργό δράση: «Το μόνο που με στεναχώρησε. Νιώθω την αγάπη του κόσμου του ΑΠΟΕΛ, αλλά και το σεβασμό όλων των φιλάθλων». Για τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα: «Στα 14 μου είχα την αμφισβήτηση. Έλεγαν ότι ήμουν αργός και αδύναμος. Στα 17 μου ο Τόνι Σαβέφσκι με πήρε στην πρώτη ομάδα. Ξαφνικά από την κερκίδα, βρέθηκα να παίξω 7-8 αγώνες στο δεύτερο γύρο». Για την παρουσία του στον Απόλλωνα: «Πέρασα δυσκολίες και στην πρώτη ομάδα. Είχα δημιουργήσει τέτοιο χαρακτήρα από μικρός και είχα αυτοπεποίθηση. Έζησα μεγάλες στιγμές στον Απόλλωνα». Η καλύτερη στιγμή… «Η στιγμή που άλλαξε την καριέρα μου ήταν το κύπελλο του 2010. Ξεκίνησε η χρονιά και ήμουν εκτός αποστολής. Όλοι έλεγαν ότι θα έφευγα. Κάποιοι τραυματισμοί άλλων παικτών, με έφεραν ξανά στην ομάδα. Στον τελικό, πέτυχα το γκολ που μας χάρισε το κύπελλο. Το βλέπω και συγκινούμε». Πέρασε από το μυαλό σου ότι θα πήγαινε στο ΑΠΟΕΛ: «Όχι. Δεν το πίστευα. Ήταν μια δύσκολη περίοδος. Δεν θέλω να λένε ότι τα σκαλίζω. Κάποιοι εγωισμοί δικοί και της διοίκησης, με οδήγησαν στο ΑΠΟΕΛ. Αν ήμασταν πιο ψύχραιμοι, ίσως τώρα να συζητούσαμε μόνο για τον Απόλλωνα. Έτσι είναι η ζωή. Κλείνει μια πόρτα και ανοίγει μια άλλη. Κάποιοι ψεύτικοι φίλοι έφυγαν από κοντά μου. Στην πόλη, άνθρωποι που με χαιρετούσαν, μου γυρνούσαν την πλάτη. Κατάλαβα ότι η ζωή δεν είναι τόσο ωραία όσο τη φαντάζεσαι. Ακόμα και ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ δεν με υποδέχθηκε με ανοικτές αγκάλες. Ήταν ένα πείραμα που είχε περισσότερες πιθανότητες να αποτύχει. Έπρεπε να κάνω τον άθλο, να κερδίσω τον ΑΠΟΕΛίστα. Στον πρώτο αγώνα, υπήρχε μερίδα οπαδών που με χλεύαζε και με έβριζε. Έκανα μεγάλη προσπάθεια για να κερδίσω το σεβασμό του κόσμου του ΑΠΟΕΛ. Ο πατέρας μου πέρασε δύσκολα στη Λεμεσό και αναγκάστηκε να πάει να μείνει στο χωριό». ]]>
