Αρχίζουμε με το πιο σημαντικό: ο Μάριος Αντωνιάδης είναι καλά στην υγεία του, παραμένει στο γενικό νοσοκομείο και σύντομα θα πάει στο σπίτι του, Μακράν, το καλύτερο νέο.
Πάμε τώρα και στα… ποδοσφαιρικά της Ανόρθωσης. Στην Πάφο χάθηκε άλλη μία ευκαιρία για να πλησιάσει τις προπορευόμενες ομάδες και σίγουρα η «κυρία» δεν μπορεί να μιλάει για τον τίτλο.
Τι διαφορετικό άλλωστε μπορεί να ειπωθεί για λογαριασμό της, όταν σε τρία ματς στα πλέι οφ δεν μπόρεσε σε κανένα να πάρει τη νίκη; Αυτό ισχύει φυσικά και για τον πρωτοπόρο Απόλλων, ωστόσο η μεγάλη διαφορά είναι πως η Ανόρθωση είναι αυτή που κυνηγάει, άρα οι ευκαιρίες που χάνονται δεν επιστρέφουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα για την ομάδα της Αμμοχώστου, που το ρεαλιστικό σενάριο, όσον αφορά το πρωτάθλημα, την φέρνει να διεκδικεί τη δεύτερη θέση.
Δεν έχω διστάσει στο παρελθόν ούτε να κριτικάρω, αλλά ούτε και να αποθεώσω τον Τιμούρ Κετσπάγια. Έχω την άποψη πως η τακτική του κόουτς να καταλογίζει την ευθύνη στους παίκτες του και μάλιστα «φωτογραφίζοντας» συγκεκριμένους, είναι παντελώς λανθασμένη.
Ένας προπονητής θα πρέπει να αναλαμβάνει πρώτος την ευθύνη ή ακόμη και να υπερασπίζεται τους παίκτες του σε δύσκολες στιγμές. Ο Τιμούρ δεν το ‘χει κάνει και προτιμάει να αφήνει αιχμές γι’ αυτούς. Συμφωνώ πως ο Πόποβιτς ή ο Ντέλετιτς δεν βοήθησαν καθόλου στο πρώτο ημίχρονο, ωστόσο η ευθύνη ανήκει πρώτα σ’ αυτόν που τους επέλεξε.
Ειδικά τον Σλοβένο, ομολογώ πως ακόμη προσπαθώ να κατανοήσω τον λόγο που τον ξεκίνησε σε ένα τόσο κρίσιμο ματς, απ’ τη στιγμή που δεν τον είχε εμπιστευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα –και σωστά, αφού δεν έδειξε πως μπορεί να βοηθήσει. Όπως επίσης αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο Λάζαρος μπήκε στο 90’ κι όχι νωρίτερα. Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά είναι θέμα άποψης. Το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ανόρθωση, είναι η επίρριψη ευθυνών από τον έναν στον άλλον.
Ευθύνες έχουν όλοι κι ο καθένας, είτε αυτός είναι ο Τιμούρ είτε οι ποδοσφαιριστές, οφείλουν να παρουσιαστούν μπροστά από τον καθρέφτη της αυτοκριτικής.
Ανδρέας Βεντούρης
