Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ την απογοήτευση και τη στεναχώρια των φίλων της ΑΕΚ από την ισοπαλία με την ΠΑΕΕΚ και τον τρόπο που χάθηκαν δύο βαθμοί. Αφήνοντας ωστόσο το χρόνο να περάσει, αποκτάς τη δυνατότητα να αντιμετωπίσεις την κατάσταση με μια πιο ψύχραιμη ματιά.
Προφανώς κάθε χαμένος βαθμός από ‘δω και μπρος θα μετράει περισσότερο, ωστόσο ουαί και αλίμονο να καταδικαστεί η ομάδα από μία αποτυχία, όσο μεγάλη και απροσδόκητη κι αν ήταν αυτή. Το ζητούμενο είναι ασφαλώς να επανέλθει κι έδειξε στο πρόσφατο παρελθόν ότι μπορεί να το πράξει.
Ο Καταλά δεν έγινε ο χειρότερος προπονητής στον κόσμο, όπως ούτε προηγουμένως ήταν κράμα Γκουαρδιόλα-Κλοπ. Το ίδιο ισχύει και για τους ποδοσφαιριστές. Δεν γίνεται από μια στιγμή στην άλλη να περνάμε από την αποθέωση στο να… διώξουμε μερικούς και να φέρουμε κάποιους άλλους.
Ασφαλώς η κριτική είναι απαραίτητη και πρέπει να γίνεται, ενίοτε κι αυστηρή. Όχι όμως άδικη. Το «Χ» στο Μακάρειο ήταν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία, είναι σίγουρα ένας σοβαρότατος λόγος για προβληματισμό, αλλά όχι για μηδενιστική κριτική.
Σε αντίθετη περίπτωση, το χειρότερο για την ΑΕΚ δεν θα ‘ναι η ισοπαλία, αλλά η γκρίνια. Η προσοχή στρέφεται στον αγώνα κυπέλλου με την ΠΑΕΕΚ την ερχόμενη Τρίτη στην «Αρένα», με στόχο το αποτέλεσμα που θα της δώσει ξεκάθαρο προβάδισμα πρόκρισης.
Ανδρέας Βεντούρης
