Ο απόηχος του Ολυμπιακός–Ανόρθωση 3-2 ανέδειξε τα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά θέματα της ηττημένης ομάδας και άφησε σε δεύτερη μοίρα τη νικήτρια.
Όλοι μας σαν ΜΜΕ δεν ασχοληθήκαμε, με τις επιτυχημένες κινήσεις που έκανε από τον πάγκο ο Γιώργος Πετράκης και ασχοληθήκαμε με το τι έκανε ή τι δεν έκανε ο Τιμούρ Κετσπάγια.
Δεν ασχοληθήκαμε ούτε με το πόσο άλλαξε το παιχνίδι του Ολυμπιακού, η είσοδος του Σαρφό και ασχοληθήκαμε γιατί δεν ήταν καλός ο Πόποβιτς.
Δεν ασχοληθήκαμε ακόμα με το καταπληκτικό σε εκτέλεση γκολ του Σαμπίνια και ασχοληθήκαμε ότι δεν τον μάρκαρε ο Ρισβάνης.
Με αυτό τον τρόπο, σαφώς και αδικήσαμε τη νίκη του Ολυμπιακού Λευκωσίας. Μία νίκη παλικαρίσια, μία νίκη με την οποία η ομάδα των «μαυροπρασίνων» επέστρεψε στην πρώτη 6άδα της βαθμολογίας και η Ανόρθωση είναι εκτός πρώτης 6άδας.
Κοντολογίς, ο αγώνας στο ΓΣΠ το βράδυ του Σαββάτου, είχε μία άξια νικήτρια ομάδα, η οποία μάλιστα ανέτρεψε το σε βάρος της αποτέλεσμα.
Ήταν για τον Ολυμπιακό, ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, σε μία χρονική στιγμή μάλιστα, κατά την οποία πήγε…να χαθεί η δυναμική του, συνεπεία των τελευταίων αποτελεσμάτων και βασικά μετά την ήττα στο ΓΣΠ από τον Απόλλων και την ισοπαλία με την ΠΑΕΕΚ στο Μακάρειο.
Η ομάδα του Γιώργου Πετράκη δικαιούται εκ νέου να οραματίζεται μία πορεία στο α’ γκρουπ της βαθμολογίας.
Θυμίζω. Νίκησε το ΑΠΟΕΛ, νίκησε την Ομόνοια, νίκησε την Ανόρθωση και μέσω αυτών των επιτυχιών, έχει δείξει ότι διαθέτει τα φόντα να επαναλάβει την περσινή της πορεία.
Αν εξαιρεθεί, η εμφάνιση και ήττα από τον Απόλλων στο ΓΣΠ, στα υπόλοιπα ματς ήταν ομάδα με προσωπικότητα και ποιότητα. Ακόμα και όταν ηττήθηκε στην Αρένα από την ΑΕΚ, ήταν ένα άτυχο αποτέλεσμα το οποίο διαμορφώθηκε, μετά που έμεινε με 10 παίκτες στον αγωνιστικό χώρο.
Μιχάλης Παπαγεωργίου
