“Ακόμα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μου κάνει πρόταση, εγώ έχω συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ”. Έτσι, με τη δήλωση του Σβέριρ Ίνγκασον, έξι μήνες πριν την περυσινή παραχώρησή του στη Μίντιλαντ, ξεκινούσε το αντίστοιχο κομμάτι του SPORT24, τέτοια εποχή το περασμένο καλοκαίρι, αναλύοντας το γιατί ο Ισλανδός –νέο πλέον μεταγραφικό απόκτημα του Παναθηναϊκού– ήθελε να φύγει από τον “δικέφαλο” επιστρέφοντας στα βόρεια.
Είχε κουραστεί από την (δεκαετή) ξενιτιά. Την πολύ μακρινή από την πατρίδα του ξενιτιά. Και αναζητούσε όσο το δυνατόν εγγύτερη στη γενέτειρά του νέα επαγγελματική βάση. Είχε αγοράσει σπίτι στο Ρέικιαβικ, η σύζυγός του περίμενε το δεύτερο παιδί τους, ακόμη και οι δικοί του γονείς πίεζαν αφόρητα για να είναι και αυτοί κοντά στα εγγόνια τους.
Η Μίντιλαντ εμφανίστηκε. Υπόδειγμα οικονομικού και ποδοσφαιρικού μοντέλου. Πλούσια ομάδα, με βαθύπλουτο ιδιοκτήτη και “πλάτες” στην Premier League (αδερφό club της Μπρέντφορντ), αλλά και άκρως επικερδής μόνο και μόνο ακολουθώντας το δικό της πλάνο.

Εξαιρετικό scouting, “έξυπνες” (όπως τις έχουμε βαφτίσει) αγορές νεαρών ποδοσφαιριστών, πανάκριβες πωλήσεις με άνοιγμα της αγοράς σε όλα τα κορυφαία πρωταθλήματα και όλα τα γεμάτα ευρωπαϊκά πορτοφόλια.

Γεωγραφικά κάλυψε τη δηλωμένη ανάγκη του διεθνή Ισλανδού. Λιγότερο από τρεις ώρες απέχει αεροπορικά το Ρέικιαβικ από την Κοπεγχάγη. Το πέτυχε όμως και οικονομικά. Του έδωσε πενταετές συμβόλαιο έναντι 1,2 εκατ. ευρώ ετησίως, τοποθετώντας τον στην κορυφή των πλέον ακριβοπληρωμένων των “λύκων” και στο top-5 όλου του πρωταθλήματος Δανίας.

Επικερδέστατη συμφωνία για τον Ίνγκασον, ο οποίος έτσι εξασφάλισε -εφόσον φυσικά ολοκλήρωνε το συμβόλαιό του- 6 εκατομμύρια ως τα 35 του (ενώ αν έμενε στον ΠΑΟΚ θα είχε συμβόλαιο ως το ’25, με συνολικές απολαβές 2,2 εκατ.).

Και κάπως έτσι λοιπόν, με τη Μίντιλαντ να καταβάλλει 4 εκατ. ευρώ (με τα μπόνους να περιλαμβάνονται σε αυτό το ποσό) στους Θεσσαλονικείς, η μεγάλη επιθυμία του 31χρονου στόπερ πραγματοποιήθηκε το περασμένο καλοκαίρι.

Τη Δευτέρα (15/7), επέστρεψε στην Ελλάδα υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό. Τι μεσολάβησε σε αυτόν τον έναν χρόνο και διαφοροποιήθηκαν η κοσμοθεωρία και οι προτεραιότητες του Ίνγκασον, εύλογο ερώτημα, στο οποίο όμως προφανώς μόνο ο διεθνής Ισλανδός μπορεί να απαντήσει.
Διαφορά στόχευσης, αναγνώριση, σύμπνοια, σεβασμός

Οι “λύκοι” πέρυσι αναζητούσαν έναν ηγέτη. Όχι μόνο για την άμυνά τους, αλλά συνολικά, στα αποδυτήρια, στο γήπεδο, παντού. Μια προσθήκη που θα είχε ρόλο και χαρακτηριστικά… παιδονόμου, ενός ποδοσφαιριστή με γνώση του περιβάλλοντος και δυνατότητα να συμβάλλει σε αυτό ακριβώς που ο σύλλογος προσδοκούσε, χωρίς να περιμένει μεταγραφή ή να αντιμετωπίζει τη Μίντιλαντ ως… διακομιστικό σταθμό καριέρας.

Ήθελαν ακριβώς αυτό που εκείνη την στιγμή δήλωνε πως έψαχνε και ο Ισλανδός. Και γι’ αυτό το χρυσοπλήρωσαν. Και αυτό ακριβώς πήραν. Έναν απόλυτο επαγγελματία, έναν τύπο, ο οποίος θα έβγαινε χωρίς δισταγμό μπροστά στο κάθε τι, θέτοντας και δίνοντας το παράδειγμα. Γι’ αυτό και άλλωστε από τη (βραχύβια όπως τελικά εξελίχτηκε) συνεργασία των δύο πλευρών υπάρχουν μόνο εκατέρωθεν, καλά λόγια, λόγια ευγνωμοσύνης και απόλυτου σεβασμού.

Γι’ αυτό και άλλωστε, όταν προέκυψε θέμα αποχώρησης και εν προκειμένω πια, θέμα Παναθηναϊκού, το οικονομικό για τη Μίντιλαντ δεν λειτούργησε ούτε ως προτεραιότητα, αλλά ούτε και ως αντίβαρο. Κάθε άλλο. Εκατέρωθεν αποδοχή των επιθυμιών, αμοιβαία αναγνώριση της διάθεσης να μην συνεχιστεί η συμπόρευση.

Το αγωνιστικό προφίλ των “λύκων” είναι πολύ συγκεκριμένο. Πολλή ένταση σε κάθε γραμμή, με ή χωρίς την μπάλα, πίεση ψηλά και παντού για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάρκεια. Κάτι το οποίο ανέκαθεν ο Ίνγκασον δεν είχε ως φόρτε. Για άλλα στοιχεία διακρίνεται ο πολύπειρος Ισλανδός.

Όλη η αμυντική τετράδα της Μίντιλαντ δεν ξεχώρισε πέρυσι για την ταχύτητά της. Κάτι που παραδέχτηκαν οι άνθρωποι της -και πως να κάνουν αλλιώς δηλαδή-, ξεκάθαρα επιδιώκοντας αυτό το καλοκαίρι να αλλάξουν χαρακτηριστικά και φυσιογνωμία.

Προ ημερών, από τη “θυγατρική” της δανέζικης ομάδας, τη Μάφρα, αποκτήθηκε έναντι 2,5 εκατ. ευρώ ο (20χρονος) Σενεγαλέζος Ουσμάν Ντάο. Το πλάνο είναι να “δέσει”, να δουλευτεί ως δίδυμο με τον περυσινό παρτενέρ του Ίνγκασον, τον Μαντς Μπεκ Άντερσεν.

Ο “Ίνγκι” θα παρέμενε εννοείται στο κάδρο, αλλά σε διαφορετικό πλαίσιο. Κάτι που ούτε για τον ίδιο ήταν το ιδεατό, ούτε για τους “λύκους”, συγκρίνοντας ρόλο-ανταποδοτικότητα-απολαβές.

Και έτσι, σε πλαίσιο αμοιβαίας κατανόησης και εμπιστοσύνης, μπήκε στο τραπέζι το ενδεχόμενο ενός “διαζυγίου”. Τελείως φιλικό και συναινετικό και φυσικά αμοιβαίως επωφελές (σε κάθε επίπεδο). Η αλήθεια είναι πως ο Ίνγκασον ψάχτηκε σε MLS και αραβική χερσόνησο. Δεν βρήκε κάτι απτό και ικανοποιητικό, ενώ εκτός των άλλων… του έπεφταν και μακριά.

Το ελληνικό πρωτάθλημα το γνωρίζει άριστα. Στην Ελλάδα έχει ζήσει, όπως και η οικογένειά του (εδώ γεννήθηκε η μεγάλη του κόρη). Αυτό για το οποίο τον θέλει ο Παναθηναϊκός, είναι συμβατό 100% με το δικό του αγωνιστικό προφίλ.

Τα χρήματα που είχε να παίρνει από τη Μίντιλαντ τα εξασφάλισε στο ακέραιο υπογράφοντας το νέο του, τετραετές (όσα δηλαδή χρόνια του απέμεναν και στους “λύκους”) συμβόλαιο με τους “πράσινους”, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία που τους παρουσιάστηκε, βρίσκοντας το προφίλ του κεντρικού αμυντικού που αναζητούσαν για να συμπληρώσει την τετράδα των στόπερ.

Και κάπως έτσι τα πάντα ολοκληρώθηκαν στο τέλος της περασμένης εβδομάδας. Είναι χαρακτηριστικό πως στο τελευταίο φιλικό της Μίντιλαντ, το Σάββατο, κόντρα στην Στουρμ Γκρατς, ο Ίνγκασον δεν ήταν καν στην αποστολή, περιμένοντας απλώς την διεκπεραίωση των διαδικαστικών και το σήμα για να ταξιδέψει στην Αθήνα ώστε να επικυρώσει την επιστροφή του στη Stoiximan Super League, με τη φανέλα πλέον του Παναθηναϊκού.