«Μην κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη»! Μία φράση, τόσα συναισθήματα. Συχνά χρησιμοποιείται για μία κατάσταση που αναπολούμε, για μία περίοδο στη ζωή μας που δεν θέλαμε να γραφτεί ο επίλογος. Για μία σχέση, για μία φιλία τόσο δυνατή που «ξεθώριασε» μέσα στα χρόνια, για ένα γάμο, για ένα χωρισμό…
Η περίπτωση στην οποία θα αναφερθώ πιο κάτω ωστόσο, πρόκειται για τον Γιώργο Εφραίμ. Ένας παίκτης-κόσμημα, ένας ποδοσφαιριστής-διαμάντι, ένας αθλητής-υπόδειγμα. Ωστόσο, πάνω και πρώτα απ’ όλα ο 34χρονος ήταν άνθρωπος. Με «ΑΛΦΑ» κεφαλαίο! 
Ένας άνθρωπος που σε έκανε να νιώθεις μαζί του άνετα, που δεν σ’ έβλεπε…αφ’ υψηλού, δεν σε «υποβίβαζε». Πάντα πρόθυμος, χαμογελαστός, με τις πλάκες του και τα αστεία του.
Για δέκα χρόνια ο Εφραίμ δοξάστηκε και αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι από τους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ, αλλά κι αυτό με τη σειρά του εκτίμησε, αγάπησε και «υποκλίθηκε» στους γαλαζοκίτρινους όσο λίγοι.
Στα 34 έτη του, επέλεξε να αποχωρήσει από το ποδόσφαιρο όπως του αρμόζει. ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ! Γιατί δεν συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο ο πρώην διεθνής άσος. Το όνομά του ήταν συνυφασμένο με μερικές από τις πιο χρυσές σελίδες του ΑΠΟΕΛ. Πέντε φορές κατέκτησε το πρωτάθλημα, μία φορά το κύπελλο και ισάριθμη φορά το Σούπερ Καπ, όμως αρκετά μίλησα με αριθμούς. Ώρα να μιλήσω με στιγμές.
Παρουσίες σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, σε ομίλους του Κόνφερενς Λιγκ και μερικά αλήστου μνήμης τέρματα από το μαγικό δεξί του πόδι. Στο μυαλό όλων, πιθανότατα θα μείνει εκείνο με την Μπιλμπάο στο «Σαν Μαμές» για τη φάση των «32» του Γιουρόπα Λιγκ! Απερίγραπτο, αξέχαστο, μοναδικό!

Κάποια άλλα γκολ ήρθαν για να γίνουν το…σήμα κατατεθέν του. Σύγκλινε από τα αριστερά και με φαλτσαριστό πλασέ έστελνε την μπάλα εκεί που…κοιμόνταν οι αράχνες κι άφηνε τους αντίπαλους τερματοφύλακες…αγάλματα. Μερικά ήρθαν από εκτελέσεις φάουλ, άλλα έπειτα από απίστευτες ατομικές ενέργειες, ενώ δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί η έμπνευσή του από το κέντρο του γηπέδου κόντρα στην ΑΕΚ.

Θα μπορούσα να γίνω…κουραστικός μιλώντας-ή πιο σωστά γράφοντας για τον Γιώργο Εφραίμ, αλλά κάπου εδώ θα σταματήσω. Θα σταματήσω γιατί κι εκείνος σταμάτησε αθόρυβα, παρά τον κρότο που έκανε στα γήπεδα. Αποχώρησε χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς φανφάρες. Αποχώρησε κύριος. Όπως ακριβώς ήταν όλα αυτά τα χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας.

Πλέον, κρατώντας όλα τα θετικά, μαθαίνοντας από όλα τα αρνητικά, ο 34χρονος θα έχει πολλές ιστορίες-κι ελεύθερο χρόνο- να διηγείται στα παιδιά του και την οικογένειά του που θα μπορεί να απολαμβάνει…διπλά κάθε στιγμή μαζί της από τώρα και στο εξής. Κι ο ίδιος αυτό θέλει, και ήταν ένας επιπλέον λόγος για το πρόωρο «αντίο».

Θράσος Δημητρίου