Μεταξύ άλλων, μιλώντας στο «Overplay» του Amerikanos24.com, ο Ρόκο Λένι Ούκιτς είπε:
Για το αν τα δύο του χρόνια στον Παναθηναϊκό ήταν τα καλύτερα στην καριέρα του: «Ναι, θα το έλεγα. Την πρώτη σεζόν τραυματίστηκα. Δεν ήταν κανένας μικροτραυματισμός, ήταν αρκετά σοβαρός. Δεν ήταν τραυματισμός που σε κρατά εκτός δράσης, αλλά τραυματισμός που κάνει ζημιά στην ταχύτητά. Ήμουν ένας τύπος που βασιζόταν πολύ στην ταχύτητά του. Και όταν έχασα το βήμα, έχασα το επίπεδο του ανταγωνισμού, ως ένας 31χρονος γκαρντ που είναι ένα βήμα πιο αργός απ’ ό,τι όλοι νομίζουν και που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι. Δύο, τρία χρόνια πριν, ήμουν στο peak μου και μετά ήμουν στα κάτω μου. Αλλά δεν πειράζει, επειδή ξεκίνησα πολύ, πολύ νωρίς. Συνήθως οι άνθρωποι είναι στο prime τους περίπου 27 με 33 ετών. Εγώ είχα την καλύτερή μου περίοδο μεταξύ 23 και 31 ετών. Οπότε ξεκίνησα λίγο νωρίτερα και αυτό είναι όλο».
Για την σύγκριση Διαμαντίδη – Σπανούλη: «Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σου πω ότι μισώ τις συζητήσεις για το ποιος είναι καλύτερος. Μισώ το «ΛεΜπρόν ή Τζόρνταν» κλπ. Το σιχαίνομαι αυτό γιατί δεν μπορούμε πραγματικά να συγκρίνουμε τις καταστάσεις, γιατί για το συγκεκριμένο σύστημα ο ένας παίκτης είναι καλύτερος από τον άλλον. Σίγουρα, εγώ έπαιξα με τον Μήτσο, δεν έπαιξα ποτέ με τον Μπίλι. Ο Μπίλι ήταν ο αντίπαλός μου και εγώ έπαιξα πολύ χρόνο εναντίον του. Έχω τεράστιο σεβασμό γι’ αυτόν, φυσικά, για το ταλέντο του, το παιχνίδι του και τα πάντα, αλλά πάντα τον είχα απέναντί μου.
Ο Μήτσος ήταν με το μέρος μου, οπότε φυσικά θα σου πω ότι μου αρέσει ο Μήτσος περισσότερο επειδή ήταν συμπαίκτης μου και μου άρεσε να παίζω μαζί του. Και ήταν ο μόνος σε όλη μου την καριέρα που πραγματικά του έδινα την μπάλα και πήγαινα στο πλάι ως βοηθητικός παίκτης, επειδή ήταν καλύτερος δημιουργός από μένα. Θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ καλύτερα για τους συμπαίκτες μας από ό,τι θα μπορούσα ποτέ να εγώ. Ο ρόλος που είχα, ήταν να παίξω την καλύτερη άμυνα επειδή ήμουν, ειδικά την πρώτη χρονιά στη φυσική μου ακμή.
Και τότε προσπάθησα να πάρω σουτ, όταν η ιδέα που είχε ο Μήτσος στο κεφάλι του, δεν μπορούσε να υλοποιηθεί. Και μετά στο τελευταίο μέρος της επίθεσης, θα προσπαθούσε να δώσει την μπάλα στον Ρόκο, για να πετύχει ένα δύσκολο σουτ. Αυτή ήταν η γενική ιδέα. Αυτή είναι η απάντησή μου, αλλά το καλό και για τους δύο ήταν ότι μπορούσαν πραγματικά να παίξουν καλά. Μπορούσαν παίζουν σε οποιοδήποτε σύστημα και μπορούσαν να ταιριάζουν με τις δεξιότητές τους σε κάθε ρόλο. Ίσως δεν το είδα αυτό στην εποχή μου στον Παναθηναϊκό με τον Μήτσο, επειδή έπαιζε συνέχεια τον ίδιο ρόλο. Αλλά αν δεις την καριέρα του και όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει εναντίον του, όταν ήταν στην εθνική ομάδα, όταν ήταν νεότερος, ήταν βασικά ένας παίκτης που έπαιζε στο πλάι.
Ήταν ο γκαρντ με τις περισσότερες τάπες στην ιστορία της EuroLeague. Έπαιζε εντελώς διαφορετικό στυλ μπάσκετ. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του. Αυτό, είναι κάτι που δεν είχα. Ήμουν πάντα ο τύπος που μπορούσε να παίξει με έναν ορισμένο τρόπο ίσως δύο ρόλους, αλλά για να φτάσεις στο επίπεδό τους, πρέπει να είσαι σε θέση να παίξεις τρεις, τέσσερις διαφορετικούς ρόλους και να είσαι αποτελεσματικός σε αυτό. Και πραγματικά να παράγεις για τη δική σου ομάδα. Για παράδειγμα ο Μπίλι σε κάποιο μέρος της καριέρας του ερχόταν από τον πάγκο. Ήταν η σπίθα από τον πάγκο και δεν ήταν ο πρωταρχικός σκόρερ. Ερχόταν από τον πάγκο στην εθνική ομάδα και μπορούσε να σκοράρει 15 πόντους σερί. Ήμουν μέρος του παιχνιδιού μερικές φορές, όμως δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό.
Εγώ νομίζω ότι θα διάλεγα τον Μήτσο, όμως σίγουρα η επιλογή μου επηρεάζεται επειδή ήταν συμπαίκτης μου. Αλλά την ίδια στιγμή, νομίζω ότι μπορούσε να επηρεάσει το παιχνίδι με περισσότερους τρόπους από κάθε άλλον γκαρντ στην EuroLeague. Μπορούσε να το επηρεάσει από την επίθεση, από την άμυνα, από το ποστ, με pick and roll, με clutch σουτ, ακόμα και σε παιχνίδι ένας εναντίον ενός στην ακμή του. Νομίζω ότι είναι ο πιο πολυτάλαντος γκαρντ στην ευρωπαϊκή ιστορία».
Για την απόφαση των Βάσα Μίτσιτς και Σάσα Βεζένκοβ να δοκιμάσουν στο NBA: «Κάθε κατάσταση είναι διαφορετική και ο καθένας γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για τον εαυτό του. Από τη δική μου οπτική γωνία, αν χρειαζόταν να πω «ναι ή όχι», θα έλεγα ναι, γιατί, τι έχεις να χάσεις; Όλοι θα πάνε, ειδικά στις μέρες μας, εκεί και θα πάρουν και αυτοί χρήματα. Είπες για τον Μίτσιτς και τον Βεζένκοβ. Δεν πήγαν εκεί δωρεάν, δεν έκαναν μεγάλη μείωση στους μισθούς τους. Τι έχουν να χάσουν; Έκαναν ήδη κάτι ξεχωριστό στην Ευρώπη, ειδική ο Μίτσιτς. Και τώρα, ως αθλητής, πρέπει να δοκιμάσεις για να δεις πού είναι τα όριά σου. Αν δεν αισθάνεσαι άνετα με αυτό, και αν θέλεις να είσαι ο βασιλιάς της Ευρώπης, δεν έχω αντίρρηση. Αλλά εγώ πάντα προσπαθούσα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό.
Ο Βεζένκοβ είναι ακόμα σε μια φάση που προσαρμόζεται στο επίπεδο της φυσικής κατάστασης του ΝΒΑ, τα πιο μακρινά τρίποντα και στο ρόλο ότι δεν είναι ο κύριος εκφραστής στην επίθεση όπως ήταν στον Ολυμπιακό, αλλά και πάλι είναι παίκτης που παίζει χωρίς την μπάλα. Και το σουτ είναι κάτι που έχει. Μπορεί πραγματικά να βοηθήσει οποιαδήποτε ομάδα στον κόσμο, ανεξάρτητα από το πού παίζει.
Ο Μίτσιτς είναι σε λίγο διαφορετική κατάσταση. Είναι αναπληρωματικός πόιντ γκαρντ τώρα, αλλά ήξερε ότι δεν θα είναι βασικός, μπροστά από τον Γκίντι ή τον Γκίλτζεους-Αλεξάντερ. Για μένα αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτείς και να το ξεπεράσεις».
Για τον Κέντρικ Ναν και την μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό: «Ο Κέντρικ Ναν ήταν σπουδαίος στο Μαϊάμι και όταν υπέγραψε ως ελεύθερος στους Λέικερς, όλοι είπαν ότι θα είναι το κομμάτι που λείπει, αλλά είχε τραυματισμούς και απλά ποτέ δεν έπαιξε καλά και ποτέ δεν έπαιξε πολύ. Βασικά δεν έπαιξε καθόλου. Ήταν προφανές γι’ αυτόν ότι πρέπει να προσπαθήσει να κάνει κάτι διαφορετικό. Νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι σπουδαία επιλογή, αλλά δεν είναι εύκολο να παίζεις για τον Παναθηναϊκό. Πολλοί ταλαντούχοι παίκτες πήγαν εκεί και δεν είχαν την πνευματική σκληράδα για να παίξουν καλά. Νομίζω πως ο Κέντρικ Ναν έχει αυτά που χρειάζεται και μπορεί να γίνει καλός παίκτης για αυτούς».
