Σε ηλικία 93 ετών έφυγε από τη ζωή ο αντισμήναρχος ε.α. Ακριβός Δ. Τσολάκης, ο άνθρωπος που ερεύνησε τα αίτια της συντριβής του αεροπλάνου της Helios.
Γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη και το 1950 αποφοίτησε από τη Σχολή Ικάρων. Από την ΕΒΑ αποστρατεύθηκε το 1965 με το βαθμό του αντισμηνάρχου. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Πολεμική Αεροπορία υπηρέτησε σε Μοίρες διώξεως ελικοφόρων και αεριωθουμένων, στο Σμήνος Κορέας, στην πρεσβεία Βελιγραδίου ως αεροπορικός ακόλουθος και στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας. Οι ηθικές αμοιβές που του απονεμήθηκαν περιλαμβάνουν τον Σταυρό του Γεωργίου, τον Χρυσούν Σταυρόν του Φοίνικος και τον Πολεμικό Σταυρό.
Ο Ακριβός Τσολάκης –με τα φτερά της Ολυμπιακής Αεροπορίας– πέταξε με όλους τους τύπους αεροπλάνων. Ηταν για πολλά χρόνια διευθυντής της Διεύθυνσης Ασφάλειας Πτήσεων της Ο.Α, μέχρι και τη συνταξιοδότησή του το 1990.
Το 2001 θεσπίστηκε η Επιτροπή Διερεύνησης Ατυχημάτων & Ασφάλειας Πτήσεων και ο Ακριβός Τσολάκης γίνεται ο πρώτος διευθυντής της.
Ο Ακριβός Τσολάκης έγινε γνωστός διεθνώς ως κορυφαίος διερευνητής αεροπορικών δυστυχημάτων. Από τα χέρια του πέρασαν 250 δυστυχήματα, και όλες οι μεγάλες ελληνικές αεροπορικές τραγωδίες: το ουκρανικό Γιάκοβλεφ το 1997, που συνετρίβη στα Πιέρια Ορη, με 70 νεκρούς· το πρωθυπουργικό Φάλκον, το 1999, που βούτηξε σε κενό αέρος με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιάννος Κρανιδιώτης, ο γιος του και πέντε ακόμη άτομα· τα τρία ελικόπτερα Augusta Bell του ΕΚΑΒ –Σούνιο 2001, Ανάφη 2002, Ικαρία 2003– με 14 θύματα συνολικά· το ελικόπτερο Σινούκ που έπεσε το 2004 στη Σιθωνία με 17 νεκρούς μεταξύ των οποίων ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος, το κυπριακό Helios που συνετρίβη στο Γραμματικό το 2005, με 121 νεκρούς…
Ο ίδιος δήλωνε απλώς «aviator», αεροπόρος –υπήρξε πιλότος επί 40 συναπτά έτη, 15 στην Πολεμική Αεροπορία και 25 στην πολιτική–, ή, χαριτολογώντας, «άθλιος επταμηνίτης»· γεννήθηκε πρόωρα, μελανιασμένος από την ταλαιπωρία, χωρίς ανάσα, και χάρη στην παρέμβαση του γιατρού πατέρα του μπήκε από τον μαιευτήρα νυστέρι για τη διεύρυνση τραχείας, «το σημάδι είναι ακόμη ορατό», καντηλοβαφτίστηκε και επέζησε.
«Helios… το πιο δύσκολο, το πιο πολύπλοκο δυστύχημα»
Όπως είχε πει, ο Helios, «ήταν το πιο δύσκολο, το πιο πολύπλοκο δυστύχημα. Ομως ήμασταν τυχεροί και βρήκαμε την αιτία την πέμπτη μέρα – οφειλόταν σε κατασκευαστικό λάθος του αεροσκάφους και έλλειψη εκπαίδευσης φροντιστών και συνοδών. Στείλαμε κατεπειγόντως τα συμπεράσματα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Ασφάλειας Πτήσεων, και μαζί, πέντε συστάσεις ασφάλειας, που ήταν τα διδάγματα που αποκομίσαμε από το δυστύχημα. Αυτές περνάνε από αυστηρό κόσκινο, γιατί φέρνουν αλλαγές, δαπάνες. Την έγκριση για την τελευταία την έλαβα στις 3 του Δεκέμβρη, ύστερα από 14 χρόνια», είχε δηλώσει στην Καθημερινή της Ελλάδας.
Στον πόλεμο της Κορέας
Από τη Σχολή Ικάρων αποφοίτησε το 1950. Από τη φουρνιά του, 34 εστάλησαν για εκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην αεροπορική βάση Ράντολφ στο Τέξας και στο Λας Βέγκας.
«Πετάξαμε καταδιωκτικά αεροπλάνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αποφοιτήσαμε 13. Γυρίσαμε στην Ελλάδα. Η πατρίδα αποφάσισε να στείλει τους έξι από εμάς στην Κορέα, είχε ξεκινήσει ο πόλεμος. Ημασταν τότε 20άρηδες. Οι τρεις μείναμε στο ελληνικό σμήνος για 20 μήνες – πολιτείες που καίγονταν, σκοτωμένοι, αεροπλάνα, σύννεφα, πλοία και ατέλειωτη θάλασσα. Σε ένα χρόνο γίναμε κυβερνήτες, εκπαιδεύαμε ακόμη και ώριμους Αμερικανούς που έρχονταν για έξι μήνες – την Κορέα την ξέραμε με κλειστά τα μάτια», είχε πει.
Κι έπειτα, επιστροφή στην ελληνική Πολεμική Αεροπορία, πτήσεις με μεταφορικά αεροπλάνα και τζετ, σπουδές, το 1959, στην Ασφάλεια Πτήσεων στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. «Οι Αμερικανοί, επειδή αποφοίτησα πρώτος, μου έκαναν δώρο ένα ταξίδι έξι εβδομάδων σε έξι αμερικανικά στρατιωτικά αεροδρόμια – “να δεις πώς πετάμε εμείς”. Επέστρεψα μολυσμένος από τον ιό της ασφάλειας πτήσεων και έκτοτε είμαι αθεράπευτος, μέχρι και τώρα ένα κομμάτι του μυαλού μου είναι προσκολλημένο εκεί. Γύρισα πίσω και ίδρυσα μαζί με δύο συναδέλφους τη Διεύθυνση Ασφάλειας Πτήσεων στην Πολεμική Αεροπορία, σπάσαμε το ρεκόρ ασφάλειας στο ΝΑΤΟ».
Εξέδωσε το περιοδικό «Πτήση» όπου έγραφε για δέκα χρόνια ως επισμηναγός Γεράκης δίνοντας συμβουλές στους ιπτάμενους.
Εν συνεχεία, τέσσερα χρόνια στη βάση στην Αγχίαλο να εκπαιδεύει νέους χειριστές σκαφών, αεροπορικός ακόλουθος στην πρεσβεία στο Βελιγράδι, αποχώρηση από την Αεροπορία το 1965, και ένας νέος κύκλος ζωής ως πιλότος στην Ολυμπιακή για 25 χρόνια.
