Για να αποτυπώσει κανείς με την δέουσα ευστοχία την πραγματικότητα ή να καταγράψει την ιστορία, αρκούν μερικές μεστές φράσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών. «Ήταν η καλύτερη στιγμή που έχω ζήσει στην καριέρα μου, και ένα διήμερο Παγκόσμιας εμβέλειας». Ήταν τα πρώτα λόγια που βγήκαν από το στόμα του βουρκωμένου, Βασίλη Σπανούλη, στην συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε της ιστορικής γιορτής για την απόσυρση της φανέλας του στον ουρανό του ΣΕΦ.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Λίγο πριν την συμπλήρωση εκατό χρόνων ζωής του, ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος στην Ελλάδα, απέσυρε για πρώτη φορά φανέλα αθλητή του. Έμελλε να είναι στο μπάσκετ, διότι αναμφίβολα, η ιστορία του τμήματος χωρίς τον υπερπαίκτη και την προσωπικότητα του, Βασίλη Σπανούλη, θα ήταν εντελώς διαφορετική. Και οι τιμές αποδόθηκαν όπως έπρεπε σε αυτόν που έπρεπε. Σε μια γιορτή που τα είχε όλα. Με το… πρόγευμα στο gala του Σαββάτου να κάνει την αρχή, σε ένα διήμερο που ανέβλυσε μπάσκετ, αθλητικό πολιτισμό, απόδοση τιμών, αναγνώριση και συγκίνηση. Για τον πρώτο των πρώτων, τον κορυφαίο των κορυφαίων. Τον αθλητή που παρότι σκληρός σε όλη του την καριέρα, βούρκωσε στην κορύφωση της μεγάλης στιγμής του, μπροστά σε δώδεκα χιλιάδες… πιστούς του και μερικά εκατομμύρια από τις τηλεοράσεις τους. Σε μια εκδήλωση που μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τον θρύλο της ομάδας, την δυναμική της, και έδωσε πολλούς πόντους, Παγκοσμίως, σε ολόκληρο τον οργανισμό.
Ο Ολυμπιακός, τον τίμησε όπως ακριβώς του άρμοζε σε μια εκδήλωση που είχε εμφανή σημειολογία και τίτλο την λέξη οικογένεια. Το φαντασμαγορικό βίντεο που προβλήθηκε με λέιζερ στο παρκέ από το άλμπουμ καριέρας του Σπανούλη, τα δεκάδες βίντεο από παίκτες, συμπαίκτες και αντιπάλους Παγκόσμιας εμβέλειας (Γκάλης, Μίτστις, Ντε Κολό, Ντόντσιτς, Καμπάτσο, Χάκετ, Νοβίτσκι, Γκασόλ) και ο λόγος όλων όσοι μίλησαν, αποδείκνυαν του λόγου του αληθές. Όλοι τους ήταν εκεί. Παλιοί προπονητές, συμπαίκτες, ο «ερυθρόλευκος» Βεζένκοβ, έχοντας κάνει ταξίδι-αστραπή από το Σακραμέντο για τον τιμήσει. Μα πάνω από όλα το αίσθημα της οικογένειας. Με τους δύο αρχιτέκτονες του οικοδομήματος Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο, τον διόσκουρό, του Γιώργο Πρίντεζη και τον εν ενεργεία αρχηγό και ήδη γραμμένο στο πάνθεον της ιστορίας της ομάδας, Κώστα Παπανικολάου.
Στο κέντρο του παρκέ που μεγαλούργησαν, με τα φώτα πάνω τους. Λόγια αληθινά, λόγια απλά και από καρδιάς, με τον κόσμο να διακόπτει για να τραγουδήσουν χιλιάδες στόματα μαζί τον ύμνο της ομάδας. Διότι, «ό,τι έκανα, το έκανα για να κερδίζει ο Ολυμπιακός και όχι για τον εαυτό μου». Ομάδα-γροθιά και οικογένεια. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στα σπουδαία επιτεύγματα και στις κακοτοπιές. Ελάχιστοι έχω την αίσθηση κατάφεραν να συγκρατηθούν. Στους περισσότερους, πέρασαν όλα σαν ταινία μπροστά στα μάτια τους. Τα μυθικά κατορθώματα, τα μεγάλα σουτ, οι μεγάλες νίκες, το αδύνατο που έγινε πολλές φορές δυνατό, ακόμα και οι πικρές στιγμές και η στενοχώρια. Γιατί χωρίς αυτές, κανένας υγιής οργανισμός δεν προοδεύει.
Δεν θα μπορούσε λοιπόν το φινάλε μίας γιορτής που ξεπέρασε κάθε προσδοκία και δικαίωσε όσους προϊδέαζαν για την μοναδικότητά της, να ήταν διαφορετικό και εκτός του όρου οικογένεια. Τις συγκινητικές αναφορές του αρχηγού στην σύζυγό του, στην μητέρα του, στον αδερφό του και στον πολυαγαπημένο του πατέρα, ακολούθησε η είσοδος των έξι παιδιών του. Η στιγμή που πατούν τα παιδικά χεράκια το κουμπί για να κατέβει το λάβαρο της φανέλας στην οροφή, ήταν η κορύφωση. Η σκηνή που «λύγισε» ακόμα και το… ρομπότ που ακούει στο όνομα, Βασίλης Σπανούλης. Και έδινε ίσως την πιο ισχυρή εικόνα προτύπου που έχει προσφέρει, πέραν των τεράστιων αθλητικών του διακρίσεων, το τιμώμενο πρόσωπο. Οικογένεια. Η πλευρά αυτής της παρακαταθήκης που άφησε στις νέες γενιές, ίσως να είναι ακόμα πιο ισχυρή και πολύτιμη, απ’ ότι οι τίτλοι, οι πρωτιές και τα στιγμιότυπα που δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Το «7» ανήκει πλέον μόνο εκεί. Στην υψηλότερη θέση. Σύντομα θα έχει παρέα το «15» του Γιώργου Πρίντεζη. Δεν θα το φορέσει ποτέ ξανά κανείς και πώς να το κάνει άλλωστε; Το «βάρος» που θα ένιωθε θα ήταν τεράστιο. Όταν ξετυλίχθηκε και το τελευταίο εκατοστό του μπάνερ, έκλεισε μια για πάντα το κεφάλαιο παίκτης Σπανούλης. Στο best seller βιβλίο της αθλητικής του καριέρας, είχε μείνει ένα κεφάλαιο αδειανό για αυτή την βραδιά. Και οι άνθρωποι της ομάδας δεύτερης οικογένειάς του, φρόντισαν να γραφτεί με ολόχρυσα γράμματα, περίσσια υπερηφάνεια και με όση λάμψη και αστρόσκονη του άρμοζαν και του αξίζαν. Δεδομένα πάντως, το επόμενο βιβλίο, περιμένει για το μακρινό μέλλον με αρκετές αδειανές σελίδες για… γράψιμο από το νέο του μετερίζι. Δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει πως το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου 2023 ακούστηκε για τελευταία φορά ρυθμικά το όνομα Βασίλης Σπανούλης στο ΣΕΦ…
