Η συζήτηση για το ποιος είναι τελικά ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος, ο πραγματικός GOAT, είναι κάτι που σίγουρα θα ταλανίζει τους ποδοσφαιρόφιλους αιώνια. Για πολλούς είναι ο Ντιέγκο Μαραντόνα, για άλλους ο Κρόιφ ή ο Τζορτζ Μπεστ ενώ για τους νεότερους ένας από το δίπολο Μέσι-Κριστιάνο Ρονάλντο. Κανένας όμως από τους «τεράστιους» προαναφερθέντες δεν κατάφερε να πάρει στις πλάτες του ένα έθνος, ανήλικος, μόλις στα 17 του και να την πάει στη κορυφή του κόσμου… Ο Πελέ το έκανε.
Το σύμβολο του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου μπορεί δικαίως να χαρακτηριστεί ο κορυφαίος όλων των εποχών, όπως φυσικά και όλοι οι άλλοι. Τα πράγματα που έδωσε ο χαρισματικός Βραζιλιάνος στο άθλημα και η ιστορία του, βγαλμένη από ταινία (έγινε κιόλας), παραμένουν αξιομνημόνευτα και όλοι όσοι δεν πρόλαβαν να τον «ζήσουν» να μαγεύει στο χορτάρι, ειδικά με την φανέλα της «Σελεσάο», εύχονται (μαζί και ο αρθρογράφος) να το είχαν καταφέρει. Στις 18 Ιουλίου 1971, ο Πελέ έπαιξε για τελευταία φορά με το εθνόσημο στο στήθος και είπε «αντίο» στη μεγαλύτερη του αγάπη…
«Να σταματήσω στο απόγειο της καριέρας μου»
Το αντίο του Πελέ στην εθνική Βραζιλίας ήρθε όπως ακριβώς άξιζε… Πάνω από 140.000 φίλαθλοι μαζεύτηκαν στο ναό του ποδοσφαίρου, στο στάδιο Μαρακανά του Ρίο ντε Τζανέιρο για να δουν τον σπουδαίο Πελέ να παίζει τον τελευταίο του αγώνα για τη Βραζιλία. Ήταν το ίδιο γήπεδο στο οποίο είχε κάνει το ντεμπούτο του με την «Σελεσάο» σε ηλικία 16 ετών, σκοράροντας μάλιστα τότε κόντρα στην Αργεντινή.
Λίγους μήνες πριν τον τελευταίο του διεθνή αγώνα, ο Πελέ είχε κάνει γνωστή την πρόθεσή του να σταματήσει από την εθνική ομάδα. Σε δηλώσεις που είχε κάνει ο Βραζιλιάνος είχε ανακοινώσει ότι ήθελε να σταματήσει στο πικ της καριέρας του. «Να σταματήσω τώρα που βρίσκομαι στο απόγειο της φόρμας μου. Είναι λυπηρό. Το γνωρίζω. Ειδικά για εμένα», είχε πει χαρακτηριστικά.
Κόντρα στη «Βραζιλία της Ευρώπης»
Πράγματι, στις 18 Ιουλίου 1971, διοργανώνεται από την βραζιλιάνικη ομοσπονδία ένας φιλικός αγώνας στο Μαρακανά για το «αντίο» του θρυλικού άσου και ο αντίπαλος δεν θα μπορούσε να μην είναι ισάξιος της Βραζιλίας. Η τότε λεγόμενη «Βραζιλία της Ευρώπης», η Γιουγκοσλαβία, με αστέρια όπως ο Ντράγκαν Τζάιτς, o Γιόβαν Ατσίμοβιτς και ο Ντράζεν Γιέρκοβιτς, ήταν ο ιδανικός άξιος αντίπαλος της «Σελεσάο» για ένα τέτοιας σημασίας παιχνίδι.
Ο αγώνας έγινε παρουσία 140.000 θεατών, σε έναν κατάμεστο ναό του ποδοσφαίρου, με τις δύο ομάδες να προσφέρουν πλούσιο θέαμα, αν και λίγη σημασία είχε το αποτέλεσμα. Το τελικό σκορ βρήκε τις ομάδες ισόπαλες 2-2. Το σκορ είχε ανοίξει για τους «πλαβί» ο Τζάιτς στο 35’, με τους Βραζιλιάνους να φέρνουν τούμπα το ματς με δύο γκολ του Ριβελίνο στο 60’ και του Ζέρσον στο 65’ ενώ το τελικό σκορ διαμόρφωσε πέντε λεπτά αργότερα ο Γιέρκοβιτς.
Ο τελευταίος γύρος θριάμβου του δακρυσμένου Πελέ
Στο ημίχρονο του αγώνα, ήρθε και η στιγμή της αποθέωσης για τον 31χρονο τότε Πελέ. Κάνοντας έναν γύρο θριάμβου και θέλοντας να ευχαριστήσει όλο αυτόν τον κόσμο που βρέθηκε στο Μαρακανά για εκείνον, ο Πελέ αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο με δάκρυα στα μάτια. Την ίδια στιγμή, το πλήθος έδειχνε το δικό του «ευχαριστώ» στον σπουδαίο άσο για όλες εκείνες τις ωραίες στιγμές που τους είχε προσφέρει ενώ μεγάλη μερίδα φώναζε «Μείνε, μείνε».
Ήταν η τελευταία σελίδα, ενός τεράστιου κεφαλαίου, μιας μυθικής καριέρας… Ο Πελέ δεν θα αγωνιζόταν ξανά με το εθνόσημο και τόσο για εκείνον όσο και για τον βραζιλιάνικο λαό το σοκ ήταν τεράστιο, όπως τεράστια ήταν και η συγκίνηση.
«Εθνικός ήρωας»
Ποιος να το πίστευε ότι εκείνος ο μαύρος έφηβος που είχε εμφανιστεί στο Μουντιάλ του 1958, θα σήκωνε στις πλάτες του την Βραζιλία και θα την πήγαινε στην κορυφή του κόσμου… Η καριέρα του Πελέ ήταν ένα πραγματικό παραμύθι καθώς από την απόλυτη φτώχεια έφτασε στο σημείο να ανακηρυχτεί «Εθνικός ήρωας».
Μεγαλωμένος σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, σε ένα προάστιο του Σάο Πάολο , ο Πελέ έβρισκε ως διέξοδο το ποδόσφαιρο. Η «κηδεία»που έκανε η Ουρουγουάη στη Βραζιλία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950, στο περίφημο «Μαρακανάσο», πλήγωσε όσο τίποτα όλο το βραζιλιάνικο έθνος, ωστόσο ο μικρός Πελέ έβαλε στόχο να δώσει στη χώρα του πίσω την χαμένη της περηφάνια και μαζί να αλλάξει και την δική του μοίρα και τα κατάφερε.
Η παρουσία του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’58 ήταν το κάτι άλλο. Ένα 17χρονο παιδί έπαιρνε από το χέρι την «Σελεσάο» και την πήγαινε στη κορυφή του κόσμου. Τα γκολ του στον τελικό κόντρα στη Σουηδία, τον έβαλαν για τα καλά στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα και μία θρυλική καριέρα είχε μόλις αρχίσει…
Στην κατάκτηση του ’58 ήρθαν να προστεθούν εκείνες του ‘62 και του ’70. Και αν σε εκείνη του 1962 στάθηκε άτυχος καθώς τραυματίστηκε στον αγώνα με την Τσεχοσλοβακία, στο Μουντιάλ του 1970 μάγεψε τους πάντες… Ο χαρισματικός Βραζιλιάνος έχοντας ηγετικό ρόλο στην εθνική ομάδα, μαζί με τους Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Ζέρσον, Τοστάο, Κάρλος Αλμπέρτο, δημιούργησαν ένα από τα καλύτερα σύνολα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Η κατάκτηση του τροπαίου ήρθε φυσιολογικά και ο Πελέ έγινε «μύθος» καθώς έφτασε τις 3 συνολικά, ο μοναδικός που το έχει καταφέρει μέχρι στιγμής. Με την φανέλα της αγαπημένης του εθνικής ομάδας σκόραρε 77 γκολ σε 91 παιχνίδια, παραμένοντας ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της «Σελεσάο».
