Αγαπητέ Ιβάν Γιοβάνοβιτς,
Καταρχάς συγχώρεσέ με που (θα) σου μιλάω στον ενικό. Κατά δεύτερο θέλω να σου τονίσω πως παρόλο που δεν σε γνώρισα ποτέ στη ζωή μου (και δεν φαντάζεσαι πόσο θα ήθελα), παρά το ότι δεν μιλήσαμε ούτε ένα δευτερόλεπτο, θέλω να σε ευχαριστήσω. Να σε ευχαριστήσω γιατί είσαι κάτι παραπάνω από ένα άτομο του ποδοσφαίρου. Είσαι Άνθρωπος με «Α» κεφαλαίο. Είσαι κάτι παραπάνω από ένας προπονητής. Είσαι ένας μέντορας, είσαι πρότυπο, είσαι το φως μέσα στα σκοτάδια του αγαπημένου μου αθλήματος. Προσωπολάτρης δεν είμαι, ούτε θα γίνω, αλλά για εσένα η κουβέντα πάει σε άλλο επίπεδο. Σ’ ένα επίπεδο που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Πώς άλλωστε να δικαιολογήσω τα βουρκωμένα μάτια μετά το ξέσπασμα σου; Πώς να δικαιολογήσω την ανατριχίλα στο «Με απασχολεί, που έγινα σαν αυτούς. Αυτό με πεθαίνει» και στο «Σιχαίνομαι τον εαυτό μου». Πώς άλλωστε να αναλύσω στον κάθε ένα γιατί περιμένω μία σου δήλωση, μία σου ατάκα… Τι να απαντήσω όταν με ρωτάνε;
Κόουτς, το ξέρω πως δεν το έκανες για να αποθεωθείς ή να βρεις δικαιολογίες. Το έκανες επειδή το ήθελες. Επίσης γνωρίζω πολύ καλά πως όλο αυτό που γίνεται με την αποθέωση σου, εσύ δεν το επιδίωξες. Εσύ μίλησες ως άνθρωπος με αρχές, με ήθος με έναν αδαμάντινο χαρακτήρα. Ένας υγιής φίλαθλος, κάποιος που αγαπάει το ποδόσφαιρο αλλά θέλει να περάσει και το καλό στην κοινωνία μέσω αυτού, δεν γίνεται να μην άκουσε τα λόγια με προσήλωση και θαυμασμό.
Κόουτς, μετράω μερικά χρόνια στο επάγγελμα και δυστυχώς δεν σε πρόλαβα στην Κύπρο. Ωστόσο, έχω συνομιλήσει αρκετές φορές με άτομα που σας γνωρίζουν και όποτε η κουβέντα πάει σ’ εσάς ένα λαμπρό χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο τους. Δεν καταλάβαινα, το γιατί, αλλά εχθές μου δόθηκε η καλύτερη απάντηση. Στρατηγέ, θα σταματήσω γιατί, είμαι σίγουρος πως αυτό θα ήθελες εσύ να κάνω, εδώ και ώρα.
Εγώ, θέλω μόνο να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα όσα έκανες, κάνεις και θα συνεχίσεις να κάνεις. Εύχομαι να διαβάσεις το γράμμα μου, εύχομαι με έναν μαγικό τρόπο να φτάσει σε εσένα, όμως δεν το κάνω γι’ αυτό. Ο λόγος που γράφτηκαν τα πιο πάνω είναι για να σου εκφράσω πως αν είχαμε ακόμα έναν «Γιοβάνοβιτς», δεν θα μπορούσες να αντιληφθείς το πόσο καλό θα ήταν. Και κάπου εδώ βγαίνει η συζήτηση για το ποδόσφαιρο και μπαίνει στην εξίσωση η κουβέντα για την κοινωνία. Σ’ έναν κόσμο που συνεχώς…χαλάει, άνθρωποι σαν κι εσένα μας θυμίζουν τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή.
Υ.Γ. Ιβάν, δεν μας/τους αξίζεις. Δεν αξίζεις να βρίσκεσαι σε αυτόν τον…σάπιο πλέον χώρο του ποδοσφαίρου. Αλλά εσύ πιστός στα ιδανικά σου, παραμένεις εδώ, αναλλοίωτος και ηθικός!
Φιλικά,
Θράσος Δημητρίου.
