Ένα ντέρμπι που γεννήθηκε στα ανθρακωρυχεία!

Η βελγική κυβέρνηση ήταν πια υποχρεωμένη να βρει άλλη λύση, να ψάξει αλλού για (φτηνά και πρόθυμα) εργατικά χέρια, ανοίγοντας για πρώτη φορά την πόρτα της Βορείου Αφρικής.
Στις 17 Αυγούστου του 1964 υπεγράφη η πρώτη βελγο-μαροκινή συμφωνία, που επέτρεπε σε Μαροκινούς εργάτες να εξευρωπαϊστούν για… ένα κομμάτι ψωμί, κάτι που προκάλεσε μία αθρόα μεταναστευτική έκρηξη.
Το 1970 ο αριθμός των Μαροκινών μεταναστών στο Βέλγιο έφτασε τους 40.000, ενώ το 1974 η βελγική κυβέρνηση άλλαξε τους όρους μετανάστευσης. Όσοι ήθελαν κάρτα εργασίας θα έπρεπε να έχουν ήδη ένα μέλος της οικογένειας του, να μένει μόνιμα στην χώρα.
Το μεταναστευτικό ρεύμα των Μαροκάνων στην χώρα, έφερε τρομακτικές αλλαγές στην βελγική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Σε ότι αφορά το δημογραφικό, ο πληθυσμός της χώρας έγινε… νεαρότερος. Σε θρησκευτικό επίπεδο, ο ισλαμισμός μπήκε στην καθημερινή ζωή της χώρας με τζαμιά σε κάθε πόλη, σήμερα οι Μαροικινοί ξεπερνούν το 50% του ισλαμικού πληθυσμού του Βελγίου.
Το ζήτημα της ενσωμάτωσης αποτέλεσε βασικό πυλώνα της εσωτερικής πολιτικής, αλλά και βασικό πυλών των (ακρο)δεξιών ρευμάτων που εστιάζουν εκεί την ρητορική τους, για όλα τα δεινά της χώρας.
Συγκεκριμένες γειτονιές σε κάθε πόλη γκετοποιήθηκαν, κάθε γκέτο γεννά από μόνο του παραβατικές συμπεριφορές, πυρήνες ομάδων που ρέπουν προς την παρανομία.
Η συνύπαρξη δεν ήταν ποτέ εύκολη, ακόμα και σήμερα υπάρχουν τείχη που υψώνονται στις καθημερινές σχέσεις.

Μόνο που σήμερα υπάρχει η «φυλή» των Belgo-Marocains (αν μιλάμε για το κομμάτι της χώρας που μιλάει γαλλικά) ή των Belgische Marokkanen για το φλαμανδικό τμήμα. Οι Μαροκινοί μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς, που ρίζωσαν στο Βέλγιο, ενσωματώθηκαν κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά, πολιτισμικά και θεωρούνται Βέλγοι πολίτες.
Ο αριθμός τους ξεπερνά τις 500.000 αποτελούν σήμερα περίπου το 5% του πληθυσμού της χώρας. Αποτελούν πια την μεγαλύτερη κοινότητα στο Βέλγιο, ξεπερνώντας τους έχοντες ιταλικής καταγωγής και οι αριθμοί λένε πως… αυξάνονται και πληθαίνουν.
Ο Σελίμ Αμαλά, παιδί Μαροκινών μεταναστών ήταν μόλις 12 ετών, όταν μαζί με χιλιάδες άλλους μετανάστες βρέθηκε στις εξέδρες του γηπέδου «Ρουά Μποντουέν» (πρώην Χέιζελ) για να δει από κοντά την Εθνική των προγόνων του να παίζει απέναντι στην Εθνική της γης που τον φιλοξενούσε.
Το Μαρόκο διέλυσε το Βέλγιο με 1-4 και οι δρόμοι της χώρας πλημμύρισαν από μετανάστες που για μία ημέρα ένιωσαν βασιλιάδες του κόσμου. Στα επεισόδια που ακολούθησαν Έκτοτε, από το 2008, οι δύο χώρες δεν βρέθηκαν ποτέ στο ίδιο γήπεδο για… ευνόητους λόγους. Μακριά και… αγαπημένοι!

Ο Αμαλά δεν είχε ποτέ του πραγματικό δίλημμα. Το 2019 σε ηλικία 23 ετών, ο μέσος της Σταντάρ Λιέγης επέλεξε το Μαρόκο και έκτοτε αποτελεί βασικό του γρανάζι. Τρεις άλλοι συμπαίκτες του που βρίσκονται στην αποστολή στο Κατάρ (Μπιάλ Ελ-Χανούς, Ανάς Ζαρουρί, Ιλίας Σερ), όχι μόνο γεννήθηκαν στο Βέλγιο, αλλά έπαιξαν και στις μικρές εθνικές της χώρας, πριν τελικά επιλέξουν οριστικά να εκπροσωπήσουν το Μαρόκο. Ακριβώς, την αντίθετη επιλογή από αυτή που έκαναν στο παρελθόν ο Μαρουάν Φελαϊνί, ο Μεχντί Καρσελά, ο Νασέρ Σαντλί, ο Ζακάρια Μπακάλι και άλλοι.
Από τους 26 παίκτες που βρίσκονται στο Κατάρ εκπροσωπώντας το Μαρόκο, οι 14 γεννήθηκαν έξω από τα σύνορα της χώρας, τέτοιοι αγώνες απέναντι σε ευρωπαϊκές χώρες τους φέρνουν πάντα… in the middle.
Τον Νοέμβριο του 2017, λίγο μετά την πρόκριση του Μαρόκου στην τελική φάση του Μουντιάλ, οι βελγικοί δρόμοι πλημμύρισαν ξανά, όμως το πράγμα ξέφυγε. Από τις οδομαχίες που ακολούθησαν 20 Βέλγοι αστυνομικοί τραυματίστηκαν στην περιοχή των Βρυξελλών, καταστήματα βανδαλίστηκαν, η κοινωνική συνοχή δοκιμάστηκε πολύ έντονα.
Η μεταξύ τους μάχη στην Ντόχα (27/11, 15:00) δημιουργεί μία πρωτόγνωρη ένταση, μία κοινωνική αναστάτωση εντός των βελγικών συνόρων χωρίς προηγούμενο. Αυτό το Βέλγιο – Μαρόκο είναι πολλά περισσότερα από ένας ποδοσφαιρικός αγώνας…