Σοκ. Άρνηση. Κατανόηση. Καταφατικό κούνημα και ένα χειροκρότημα που μόνο εσύ ακούς και αισθάνεσαι. Δεν μπορείς να αλλάξεις τα δεδομένα, αποδέχεσαι και προχωράς, δίχως να σταματάς να κουβαλάς μέσα σου τις εικόνες και τον θαυμασμό που σου πρόσφερε από το πρώτο χτύπημα στην πλάτη στο ”καλησπέρα” έως το τέλος.
Φυσικά, δεν πρόκειται για το κατευόδιου κάποιου, μολονότι η απόσυρση του Ρότζερ Φέντερερ από την ενεργό δράση μοιάζει με κάρφωμα από μαχαίρι στον μηρό. Το γεγονός ότι δεν αποσύρθηκε στην αρένα του Wimbledon για τελευταία φορά με τον κόσμο να τον αποθεώνει, αλλά εντός της αποθεραπείας του από έναν σοβαρό τραυματισμό, προσθέτει στο κάρφωμα ένα έντονο στρίψιμο προς τα δεξιά για να συμβάλει στον προϋπάρχοντα πόνο.
Όσοι αγαπήσαμε το τένις, ειδικά στη γενιά μου, ομολογώ γεννηθείς έναν χρόνο μετά την είσοδο της νέας χιλιετίας καλώς ή κακώς – καλώς και παρα-καλώς – εισήλθαμε κατά κάποιο τρόπο με την ικανότητα του Φέντερερ να δίνει νέα διάσταση σε ένα κατά τα άλλα απλό άθλημα. Δύο ρακέτες, ένα γηπεδάκι, ένα φιλέ, κάτι τύποι με καπέλα για τον ήλιο στις κερκίδες. Όμως, εκείνος τα court μέσα από το μυαλό του τα μεταμόρφωνε μαγικά μπροστά στα βλέμματα όλων σε έναν κάτασπρο καμβά. Κρατούσε τη ρακέτα που μόνο εκείνος την αντιλαμβανόταν ως ένα ξύλινο, περίτεχνο πινέλο. Αν τα χτυπήματα του ήταν η σταθερότητα με την οποία ζωγράφιζε η τρέλα, τα «κόλπα» και οι απίθανες γωνίες που πέρναγε το μπαλάκι ήταν η μαγεία και η διαύγεια ενός απίθανου μυαλού.
Λένε πως η συνεισφορά με τη βοήθεια του χρόνου «καπακώνει» τα επιτεύγματα και πατώντας πάνω σε αυτό, πιθανότατα θα ήταν λάθος να αραδιάσουμε κάμποσα στοιχεία, κατακτήσεις. Όλα χιλιοειπωμένα. Γνωστά. Διάολε, πλέον όλα είναι ένα κλικ. Για σιγουριά προτείνω το επίσημο σάιτ της ATP.
Μπορεί στην Ελλάδα, το τένις να αποτέλεσε άθλημα που χώθηκε στο κουτί λόγω της ραγδαίας εξέλιξης του Στέφανου Τσιτσιπά και της Μαρίας Σάκκαρη, αλλά από την πλευρά μου το αγάπησα καιρό πριν το διαφημίσουν ενεργά. Οι εικόνες του Σταν Βαβρίνκα να ισοπεδώνει τον Νόβακ Τζόκοβιτς στον τελικό του Roland Garros είναι ακόμα ζωντανές. Όσοι θυμούνται τον ”Stan the man” στα καλά του αντιλαμβάνονται πως η συγκεκριμένη ήττα του Νόλε μόνο κηλίδα δεν αποτυπώνεται στο βιογραφικό του.
Ανασύροντας μνήμες, λίγο πιο πριν υπάρχει μία καθήλωση. Ένας θαυμασμός και ένα βλέμμα απλανές απέναντι σε κάτι τόσο ενάρετο που δεν περιγράφεται με μία σειρά γραμμάτων. Το αρχοντικό στυλ που ο Φέντερερ δάμαζε το πρασινωπό μπαλάκι έμοιαζε βγαλμένο από σύστημα υπολογιστή, η ακρίβεια της κίνησης ήταν τρομακτική και η συμπεριφορά του υπέρ του δεόντως ανθρώπινη για έναν εξωπραγματικό τύπο.
Κύριος με τα όλα του, αν και κάποτε έβαφε το μαλλί σε απόχρωση ξανθό και άνοιγε λίγο παραπάνω το στοματάκι του σε σύγκριση με τα τελευταία έτη, όπου έμοιαζε με σοφό δάσκαλο με άσπρα γένια. Η παρουσία του απαιτούσε σεβασμό αλλά εκείνος δεν δανείστηκε το στυλάκι του ανώτερου.
Ακόμα και αν ήταν…
Ούτε για ελάχιστες στιγμές δεν μπορείς να κάνεις αποτοξίνωση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πια, άμα λείψεις θα σκάσει βόμβα μεγατόνων και άντε να εξηγήσεις.
Λίγες αράδες, ένα βίντεο στα social media. Ένα φεύγω και κόψτε τον λαιμό σας. Πού πας; Μας ρώτησες για να πίνεις πλέον τον καφέ σου στο διασημότερο μπαλκόνι του Λονδίνου; Και εμείς καλούμαστε να σε βλέπουμε μονάχα με τα όμορφα κουστούμια και τα ρολόγια που ο τόπος σου τελειοποίησε.
Θυμάμαι τότε που εξηγούσε στον διαιτητή πως ο αντίπαλός του δεν είχε προλάβει να βρει το μπαλάκι εγκαίρως πριν ακουμπήσει το έδαφος για δεύτερη φορά σύμφωνα με το φάλτσο και τη τροχεία που πήρε μετέπειτα. Καθηγητής φυσικής είναι ή σε όποιον τομέα επαγγέλλεται το περιστατικό. Να με συγχωρείτε που δεν θυμάμαι ημερομηνία και διοργάνωση, αλλά σίγουρα είναι εντοπίσιμο στο youtube.
Βάζω στη ρουλέτα της ζωής μου την ίδια τη ζωή χάρη υπερβολής, ώστε να πω με σιγουριά πως άλλος Φέντερερ δεν θα παρουσιαστεί. Ένας είναι και εφόσον πάνε οι μέρες οι αγωνιστικές… ό,τι ζήσαμε, ζήσαμε. Η μορφή του ήταν ικανή για να δώσεις «μπαμ και κάτω» ένα ικανό χρηματικό ποσό για να τον παρακολουθείς με ντάλα ήλιο και υγρασία να χτυπάει αυτά τα κυριαρχικά forehand και τα υπέροχα drop shot που προσγειωνόντουσαν σαν πούπουλα. Οι αντίπαλοι χειροκροτούσαν περισσότερο από το κοινό διότι κατανοούσαν πρώτοι πως αυτά τα πράματα ήταν πέρα κάθε λογικής.
Τι και αν έμεινε στα 20 Grand Slam (!); Είκοσι ολογράφως major titles και κάποτε θεωρούσαν ότι τα 15 που σύλλεξε ο κορυφαίος Πιτ Σάμπρας θα έμεναν για πάντα το απόλυτο ρεκόρ. Το έγραψα ξανά μπας και το συνειδητοποιήσουμε, αν και σχεδόν απίθανο.
Όπως ξέρουμε τον ξεπέρασαν αργότερα οι Νόβακ Τζόκοβιτς και Ράφα Ναδάλ με αποτέλεσμα να μπούμε σε κάτι ανιαρές και ασήμαντες συγκρίσεις για το ποιος κατέχει τα ηνία. Αχρείαστο διότι απάντηση με απόλυτα τεκμήρια δεν υφίσταται. Η Αγία τριάδα του τένις αποτελείται από άκρως διαφορετικούς αθλητές, οι οποίοι πίεσαν ο ένας τον άλλον σε διάφορα χρονικά διαστήματα να αγγίξουν τη τελειότητα. Κάθε φορά που ο Φέντερερ πήγαινε να πάρει τα φλας των φωτογράφων εμφανιζόταν ο Νόλε να του κάνει κηδείες σε τελικούς του Wimbledon. Όταν προσπαθούσε ο Σέρβος να στρέψει τις κάμερες πάνω του Ναδάλ του κούναγε άσπρο μαντίλι στο γαλλικό Όπεν και η ιστορία συνεχίζεται.
Εμένα μου μένουν άλλες σκηνές, καταστάσεις ψυχικής ηρεμίας και απόλαυσης. Βρισκόμενος στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του παρέμεινε εκείνο το αξιοθέατο που γουστάρεις και επιζητούσες να κόψεις εισιτήριο για να πάρεις μία γεύση. Εκεί στον πάγκο πίνοντας νερό, να βγάζεις μία φωτογραφία και να νιώθεις τη φλόγα ενός ημίθεου. Χαμογελαστός, μετρημένος, σοβαρός, καλλιτέχνης και ταπεινός. Με το δίκιο τους άλλοι θα καβάλαγαν το καλάμι, μολονότι η αξιοπρέπεια ήταν βασικό συστατικό του χρώματός του.
Γάντι του ταιριάζει η ταινία ”For the love of the game”, όπου ο Κέβιν Κόστνερ υποδύεται έναν θρύλο του μπέιζμπολ, ξεγραμμένο για πολλούς σε μία ομάδα που παρέπαιε και ο ίδιος ήδη στα 40 του χρόνια. Στο τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς πράττει το ”τέλειο ματς”, τον καλύτερο αγώνα της ζωής του. Αντί να προχωρήσει, έχοντας αποδείξει πως περνάει ακόμα η μπογιά του, αποσύρεται.
Ο Φέντερερ κάλλιστα θα μπορούσε να έχει αναμετρήσεις με αντίκτυπο στο μέλλον, ήδη τα προηγούμενα χρόνια έφτανε σχετικά εύκολα μέχρι τον 3ο και 4ο γύρο, δεν θέλει πολύ για τον Ελβετό για μία vintage σειρά εμφανίσεων, όμως τα ζύγισε και διάλεξε να μην καπηλευτεί τον επιχρυσωμένο μύθο του.
Στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων είχε υπερβεί το όριο εδώ και χρόνια. Αναφωνούσαν μερικοί πως είχε έρθει η μέρα, αν και σήμερα οδύρονται για το τέλος ενός κινούμενου θαύματος και δεν διανοούνται την επόμενη μέρα χωρίς αυτή την τόσο χαρακτηριστική μορφή.
Προσωπικά, αν μετράει η γνώμη στο ελάχιστο, δεν με απασχολούσαν ιδιαίτερα τα αποτελέσματα ή τα σύνολα (αν και έμαθα στη πορεία να τους δίνω τα εύσημα). Λατρεύω τις προσωπικότητες, ανεξαρτήτου ανταγωνιστικότητας και ετοιμότητας. Ταυτίζομαι με τους αθλητές, όχι απαραίτητα με τις ομάδες γιατί ανά τα χρόνια το μέταλλο τους διαφοροποιείται και μεταβάλλεται. Οι παίκτες-μορφές παραμένουν στο πείσμα του χρόνου ίδιοι. Όπως έχω στον νου μου τον Φέντερερ να δακρύζει στη Μελβούρνη έπειτα τη κατάκτηση του αυστραλιανού Όπεν το 2018, με τον ίδιο ευχάριστο και σεβάσμιο τρόπο έχω αποτυπώσει τη θερμή αγκαλιά του στον Ναδάλ στον – μάλλον – κορυφαίο τελικό στην ιστορία του αθλήματος στο Wimbledon το 2008, όπου ηττήθηκε μετά από τέσσερις ώρες και 48 λεπτά!
Ένα παράξενο συναίσθημα, ήδη λείπει από τις πρώτες 100 λέξεις!
