Σπουδαία η πρόκριση. Μεγάλο επίτευγμα η τρίτη παρουσία σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Καλοδεχούμενο, βεβαίως, το μπόνους της ΟΥΕΦΑ. Ουδείς αμφιβάλλει για όλα αυτά, τα οποία αποτελούν τεράστια επιτεύγματα για την ΑΕΚ.
Μα ποιο πολύ απ’ όλα, το κέρδος της δεν είναι στο χορτάρι. Ούτε καν στο ταμείο. Είναι στο δρόμο. Είναι στα social media. Είναι στο σπίτι του καθενός. Είναι στο πρόσωπο του κάθε ΑΕΚτζή. Σ’ αυτόν που κοιμήθηκε αργά γιατί δεν μπορούσε και σ’ αυτόν που ξύπνησε και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν η ΑΕΚ.
Αντικατοπτρίζεται στη επιθυμία ενός 6χρονου κοριτσιού, το οποίο, πρωί πρωί, σήμερα Παρασκευή, το πρώτο πράγμα που είπε στη μαμά του είναι «πότε θα με πάρει ο παπάς να πιάσουμε τη φανέλα της ΑΕΚ;».
Προσπερνώ τα υπόλοιπα που κατέγραψα στην αρχή. Όχι γιατί είναι δευτερεύοντα, προς Θεού. Αλλά για την ΑΕΚ, το πραγματικά σπουδαιότερο απ’ όλα είναι που κερδίζει (ξανά) τους μικρούς κι όχι μόνο.
Που βλέπει παιδιά, έφηβους, ενήλικες, να πανηγυρίζουν στο αεροδρόμιο του Βελιγραδίου. Που συγκεντρώνει πεντακόσια άτομα, μικρούς αλλά ακόμη και 50+, εκεί στο σωματείο και να τραγουδούν ασταμάτητα για την… μάγ(κ)ισσά τους.
Που συγκεντρώνει οικογένειες στο γήπεδο, αλλά και στο σωματείο για να φάνε το σουβλάκι τους και να δουν την ομάδα τους. Που όλοι περιμένουν πώς και πώς την 25η Αυγούστου για να περάσουν το βράδυ τους στην «Αρένα».
Αυτό ακριβώς δηλαδή που πρέπει να κρατήσει και να διαφυλάξει η ΑΕΚ σαν κόρη οφθαλμού. Θα ‘ρθουν και δύσκολες μέρες, όπως ήρθαν την διετία 2019-2021. Αλλά πλέον ξέρει τι πρέπει να κάνει για να επανέρχεται έπειτα από κάθε εμπόδιο που συναντά μπροστά της. Αυτή η… γνώση, είναι επίσης ένα από τα μεγαλύτερα κέρδη της, όχι από το βράδυ της 11ης Αυγούστου αλλά γενικώς από την «ταινία» της τελευταίας 3ετίας.
Μια… ταινία που προσφέρει κι ένα εξαιρετικά καλό μάθημα στον ίδιο της τον κόσμο κι αποτελεί συνάμα ένα μήνυμα για όσους πίστευαν, το 2019, το 2020 ή το 2021, ότι η ΑΕΚ επέστρεψε στα μεσαία στρώματα του κυπριακού ποδοσφαίρου. Κούνια που τους κούναγε…
Ανδρέας Βεντούρης
