Ο δρ. Κώστας Σχίζας με ένα πολύ όμορφο κείμενο που διάβασε από το ραδιόφωνο όταν κλήθηκε να μιλήσει για το Ντίνο Μιχαηλίδη, συγκλόνισε με την ποιότητα του λόγου μέσα από την οποία έκανε το δικό του μνημόσυνο στον αγαπητό σε όλους Ντίνο.
Διαβάστε το:
Λείπει ο Ντίνος που θα χαιρόταν για την πρωτιά της Κύπρου στους ΑΜΚΕ. Ήταν ο άνθρωπος που βρισκόταν πάντοτε δίπλα στους αθλητές, πάντα συμβούλευε, έλεγε μια καλή γνώμη. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια ταλαιπωρήθηκε. Αφιέρωσε τη ζωή του στην παιδεία και τον αθλητισμό, προσφέροντας από όλες τις βαθμίδες, από τις οποίες κλήθηκε να υπηρετήσει.
Θα σταθώ στον αθλητισμό. Ανέβηκε όλα τα σκαλοπάτια και έφτασε στο πιο ψηλό και αληθινό, αυτό της ΚΟΕ. Του έδωσαν πολλούς χαρακτηρισμούς: πατέρα, άρχοντα, χαρισματικό, φωτεινό άνθρωπο που εμπνέει, γίγαντα, τεράστιο, προσωποποίηση του ολυμπισμού.
Τον γνώριζα από μαθητή, παίξαμε μαζί και καλαθόσφαιρα στον ΑΠΟΕΛ τη δεκαετία του 1960. Όσους χαρακτηρισμούς και να πούμε για τον Ντίνο ισχύουν και είναι ορθοί. Εκείνο που τον ξεχώριζε όμως είναι ότι ήταν ένας πιστός απλός στρατιώτης του αθλητισμού.
Χωρίς να επιδιώκει την προβολή, δούλευε αθόρυβα για τα ολυμπιακά ιδεώδη, για το μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό. Για να γίνει κάποιος «πατέρας», «τεράστιος» ή «άρχοντας» του αθλητισμού πρέπει να εμπνέεται από παιδί. Ο Ντίνος είχε αυτό το χάρισμα και έτσι έγινε αυτό που έγινε. Θα μείνει το όνομά του χαραγμένο στις ψυχές και το βλέμμα μας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μετά τη χειρουργική επέμβαση, εταλαιπωρείτο αρκετά, αλλά το πάλευε.
Ήθελε να ζήσει και να συνεχίσει να προφέρει άλλα τόσα. Όλοι οι γιατροί που ήταν δίπλα του προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν και ο ίδιος πάλευε για τη ζωή, αλλά ο Θεός τον πήρε. Ξέρω τις προσπάθειες που έκανε και θυμούμαι τι μου έλεγε.
Έφυγε από τη ζωή, αλλά θα είναι στις καρδιές όλων όσοι τον γνωρίσαμε. Η ψυχή και το πνεύμα του σίγουρα εδώ κοντά θα βρίσκονται, σε όλους τους χώρους όπου εργάστηκε ο Ντίνος. Διάβαζε βιβλία, έγραψε, αλλά σε κάποια φάση άρχισε να χάνει την όρασή του, λόγω γλαυκώματος, και δυσκολευόταν. Εάν ζούσε όμως, όλο και κάτι νέο θα ετοίμαζε.
Αυτός ο άνθρωπος δεν σταματούσε ούτε λεπτό να σκέπτεται τον αθλητισμό, την ολυμπιακή ιδέα. Ο Ντίνος ήταν γεννημένος για όλα αυτά.
Ο Ντίνος στράφηκε προς τον στίβο, λόγω Ανδρέα Χατζηβασιλείου, του γυμναστή του στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, που δεν τον άφηνε να παίζει ποδόσφαιρο. Τον άφηνε όμως να παίζει καλαθόσφαιρα και διέπρεψε και σε αυτό το άθλημα. Έχει ένα εγγονάκι και έλεγε ότι θα διαπρέψει στον στίβο. Πολύ θα το ήθελε να πηγαίνει μαζί του στο γήπεδο για προπόνηση. Ο Χάρης έχει το DNA του Ντίνου. Ο Ντίνος είχε μεγάλες επιτυχίες στον στίβο ως δρομέας μεσαίων αποστάσεων. Κέρδισε αργυρό μετάλλιο σε Βαλκανικούς αγώνες.
Ο ίδιος αφηγήθηκε σε συνέντευξή του στην οποία ήμουν παρών, μαζί τον Χρύσανθο Χρυσάνθου, ότι σε μια σύναξη αθλητών στην Αθήνα, μίλησε ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης, γενικός γραμματέας Αθλητισμού. Αυτός είπε στους αθλητές ότι ανέμενε πως θα υπάκουαν στις υποδείξεις της εθνικής κυβερνήσεως, δηλαδή της χούντας τότε. Ξένισε τον Ντίνο αυτό το πράγμα, ζήτησε τον λόγο και είπε ότι «εμάς δουλειά μας είναι να τρέχουμε και όχι οτιδήποτε άλλο».
Του απάντησε ο Ασλανίδης ότι «εμείς πληρώνουμε κι αν δεν σ’ αρέσει η πόρτα είναι εκεί». Τότε ο Ντίνος σηκώθηκε και πήγε προς την πόρτα, κοίταξε πίσω του για να δει αν τον ακολουθούσαν κι άλλοι αθλητές. Κανένας. Το βράδυ κτύπησε το τηλέφωνο στο διαμέρισμα που διέμενε. Ήταν ο Κώστας Παπαναστασίου, πρόεδρος του Πανελληνίου, που του είπε «μα, τι πήγες κι έκανες…. Μάζεψέ τα να έρθω να σε πάρω, φύγεις για Κύπρο με το πρώτο πλοίο, γιατί αν μείνεις εδώ, ποιος ξέρει τι θα γίνει». «Κι έτσι με γλύτωσε ο Παπαναστασίου, αφού τα επόμενα χρόνια δεν μπορούσα να πάω στην Ελλάδα, γιατί ήμουν κάτι σαν persona non grata», μας είπε ο Ντίνος στη συνέντευξή του. Από τότε, το 1969, που επέστρεψε στην Κύπρο άρχισε να προσφέρει ως προπονητής και από άλλα πόστα, για να φτάσει εκεί που έφτασε.
Με την εκλογή του στην προεδρία της ΚΟΕ, το 2016, παρέλαβε τη σκυτάλη από τον άλλο μακαριστό αθλητάνθρωπο, τον Ουράνιο Ιωαννίδη, ο Ντίνος Μιχαηλίδης εργάστηκε με προγραμματισμό για την περαιτέρω ανάπτυξη της ΚΟΕ και ευρύτερα του κυπριακού αθλητισμού.
Έδωσε έμφαση σε ένα τρίπτυχο. Τον έχω ακούσει ο ίδιος να το λέει επανειλημμένα. Στόχευσε στη δημιουργία Ολυμπιακής βιβλιοθήκης.
Την έκανε, εγκαινιάστηκε, λειτούργησε και υπάρχει με αρκετά βιβλία. Της έδωσε το όνομα του Ουράνιου Ιωαννίδη, γιατί ο Ντίνος ήξερε να εκτιμά 3 τους ανθρώπους που προσέφεραν και προσφέρουν στον αθλητισμό. Ήθελε να συστήσει μιαν επιστημονική ομάδα για να προσφέρει εξειδικευμένη στήριξη σε αθλητές και προπονητές. Αυτό το ξέρω καλά, γιατί το συζητούσαμε συνεχώς. Ξέρω πώς σκεφτόταν και πώς νοιαζόταν για τον αθλητισμό.
Του έλεγα ότι δεν μπορεί ο αθλητής που πάει για αγώνες στο εξωτερικό μέσω της ΚΟΕ και να μην παρακολουθείται επιστημονικά. Το είχα μιλήσει και με τον προϊστάμενο του Κέντρου Αθλητιατρικών Ερευνών, τον Μιχάλη Μιχαηλίδη, που έλεγε επίσης ότι κάτι τέτοιο το χρειάζεται ο κυπριακός αθλητισμός. Διαφορετικά δεν γίνεται να περιμένεις ότι θα ανέβει στο βάθρο, γιατί θα είναι πολύ δύσκολο. Και το τρίτο που ήθελε να κάνει ο Ντίνος ήταν η διάδοση της ολυμπιακής παιδείας. Όπως είπα, ο πρώτος στόχος υλοποιήθηκε, οι άλλοι δύο δρομολογήθηκαν από τον ίδιο, αλλά τώρα είναι στάσιμη. Εύχομαι η νέα ηγεσία της ΚΟΕ να προωθήσει αυτούς τους στόχους.
Ο Ντίνος έθεσε επίσης το θέμα της αθλητικής νομοθεσίας, όπως και αρκετά άλλα θέματα του αθλητισμού, με στόχο την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό. Έχαιρε τεράστιας εκτίμησης και στο εξωτερικό, γιατί συμμετείχε σε πολλούς διεθνείς αθλητικούς φορείς διεθνώς.
Ήταν μέλος της Τεχνικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Επιτροπών, μέλος της Τεχνικής Επιτροπής των Μεσογειακών Αγώνων. Μάλιστα τιμήθηκε στους Μεσογειακούς αγώνες που έγιναν πριν δύο χρόνια στη Λεμεσό, παρουσιάστηκε μάλιστα στο Τσίρειο στάδιο, παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Είμαι βαθύτατα ευγνώμων, γιατί όταν βραβεύτηκα από την ΕΑΚ το 2018, μου απένειμε το βραβείο ο Ντίνος Μιχαηλίδης, τον τεράστιο αυτό άνθρωπο του αθλητισμού.
Τον ευχαριστώ. Είχε όραμα ο Ντίνος.
Ήταν 60 χρόνια στην υπηρεσία του αθλητισμού, όχι μόνο στην Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια. Για να δώσω το στίγμα της διεθνούς αναγνώρισης του Ντίνου, θα πω το εξής: Η Ευρωπαϊκή Ολυμπιακή Επιτροπή στην 55η γενική συνέλευση των Ευρωπαϊκών Ολυμπιακών Επιτροπών, που έγινε στα Σκόπια, πριν μερικές μέρες, τήρησε μονόλεπτη σιγή στη μνήμη του Ντίνου. Μάλιστα προβλήθηκε φιλμάκι για την προσφορά του Ντίνου στον αθλητισμό. Πολλοί εκπρόσωπων χωρών πήραν τον λόγο και εξέφρασαν τα 4 συλλυπητήριά τους στην οικογένειά του, στην ΚΟΕ και στον κυπριακό αθλητισμό.
Θα επαναλάβω κάτι σημαντικό, που είπε η Κάλλη Χατζηιωσήφ. Τον Ντίνο Μιχαηλίδη τον χαρακτήριζε η εντιμότητα, η ηθική, η αξιοπρέπεια και η αυτογνωσία. Αυτός ήταν ο Ντίνος. Αφιέρωσε τον εαυτό του στο ολυμπιακό κίνημα, «πιο γρήγορα, πιο δυνατά, πιο ψηλά», στον αγώνα της ζωής του αθλητισμού, όχι για τον εαυτό του, όχι για να πάρει, αλλά για να δώσει. Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που έγραψε ο Ιάκωβος Κακουρής σε ένα άρθρο του.
Αν αυτός ο τόπος θέλει πραγματικά να πει ευχαριστώ στους πραγματικούς πατεράδες του αθλητισμού, του μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού, μπορεί να γίνει κάτι πολύ απλό. Να διδάξουμε στα παιδιά και στα σχολεία την ιστορία του Ντίνου Μιχαηλίδη. Η όλη του πορεία ήταν αφιερωμένη στο ολυμπιακό ιδεώδες. Όπως τόνισε και ο Μιχάλης Μιχαηλίδης, συνεργάτης μου στο Κέντρο Αθλητιατρικών Ερευνών, ο Ντίνος Μιχαηλίδης υπήρξε ένας αληθινός ευπατρίδης και επιφανής άνδρας. Οι επιφανείς άνδρες, σύμφωνα με τα πρότυπα που περιγράφει στον Επιτάφιο ο Περικλής, παραμένουν για πάντα, πιο πολύ στη μνήμη και στις καρδιές των ανθρώπων όλης της οικουμένης, παρά στα γραπτά μνημεία και στους τάφους, στις χώρες όπου γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τον Ντίνο, αλλά δεν είναι αρκετά για να καλύψουν όλα όσα πρόσφερε.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Να πω για το συγγραφικό του έργο, που ήταν πλουσιότατο. Σε αυτό προστέθηκαν τελευταίως δύο ακόμη άρθρα, το ένα αφορούσε την ανάγκη για τη διάδοση της ολυμπιακής εκπαίδευσης μεταξύ των νέων και το άλλο για το μεγαλείο των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων. Θα κλείσω με αυτό που έγραψε ο Δημήτρης Δημητρίου: «Γιώργο και Νικολέττα, δεχτείτε τα συλλυπητήριά μας. Κληρονομείτε ένα πολύ βαρύ επίθετο.
Προσπαθήστε κι εσείς κι εμείς να αναδείξουμε έναν νέο Ντίνο Μιχαηλίδη στον αθλητισμό της Κύπρου.
Τον χρειάζεται η Κύπρος, τώρα που έφυγε ο δικός σας πατέρας». Γιατί το έγραψε αυτό; Γιατί δύσκολα βρίσκεις πατέρες και της ζωής και του αθλητισμού.