Δεν γράφω το κείμενο, εξ αφορμής της πρόκρισης που πέτυχε η ΑΕΛ σε βάρος του Απόλλωνα. Θα το έγραφα και αν ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα. Άλλωστε δεν πέτυχε κάτι το σπουδαίο, πέρα από μία πρόκριση στην προημιτελική φάση του κυπέλλου και ενώ η χρονιά στο πρωτάθλημα, πήγε στράφι.
Θα έγραφα που λέτε το κείμενο το οποίο ακολουθεί, εξ αιτίας του γεγονότος που θέλει μία μερίδα φίλων της ΑΕΛ, να βάζει στο στόμα της τον Σοφοκλέους, όταν διαπιστώσει πως η ομάδα απέτυχε.
Για να καταλάβετε και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια, όταν πέρσι διεκδικούσε και τους δύο τίτλους, παίζοντας μάλιστα και το καλύτερο ποδόσφαιρο, υπήρχε απόλυτη σιωπή και αν θέλετε, μία σιωπηρή αποδοχή του Σοφοκλέους και παραδοχή ταυτόχρονα, πως έβαλε (ξανά) την ΑΕΛ στο σωστό δρόμο.
Η δική μου άποψη είναι η εξής. Ο Σοφοκλέους ο οποίος διανύει ήδη τον 15ο του χρόνο στο πηδάλιο, είναι η αιτία για να διατηρείται η ιστορική ομάδα της Λεμεσού στο γκρουπ των μεγάλων.
Και εξηγούμαι. Επί δικής του προεδρίας ( θυμίζω ανέλαβε αρχές του 2008) πέτυχε τις πιο μεγάλες της διακρίσεις σε Κύπρο και Ευρώπη.
Έγινε επίσης μία ποδοσφαιρική ομάδα που εκπέμπει οικονομική αλλά και αγωνιστική υγεία.
Δίχως να έχει συμπαράσταση στο οικονομικό. Είτε γιατί ο ίδιος επέλεξε αυτή την οδό, είτε και γιατί δεν είναι αρεστός ο τρόπος που διοικεί από άλλους ΑΕΛΙΣΤΕΣ.
Ποια είναι όμως η ουσία; Ότι η ΑΕΛ κατάφερε ακόμα και με μοναδικό καβαλάρη τον Ανδρέα να ανταγωνιστεί το ΑΠΟΕΛ, τον Απόλλων, την Ομόνοια, την Ανόρθωση, την ΑΕΚ σε πρωτάθλημα και κύπελλο.
Για εκείνους μάλιστα που λένε ότι με τον Σοφοκλέους στην προεδρία, έφυγε αρκετός κόσμος από το γήπεδο, η δική μου θέση, είναι ότι με τον Σοφοκλέους στις εποχές που πήγαινε γήπεδο ο κόσμος, ο ΑΕΛΙΣΤΑΣ γέμισε δύο κερκίδες στο ΓΣΠ, γέμισε ουκ ολίγες φορές την Ανατολική στο Τσίρειο ενώ στην σεζόν του πρωταθλήματος, γέμισε όλες τις διαθέσιμες θέσεις, σε όλα τα γήπεδα.
Ο Σοφοκλέους, ουκ ολίγες φορές, έδωσε την ευκαιρία να αναλάβει άλλος την προεδρία και γενικότερα τη διοίκηση. Χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Έμεινε στη θέση του, θεωρώ επειδή δεν επιθυμεί να δει ξανά την ΑΕΛ, να επιστρέφει στα πέτρινα χρόνια. Εκεί ήταν άλλωστε ποτού αυτός αναλάβει.
Αν μάλιστα αξιολογήσει κάποιος την πορεία της ομάδας στα 14 χρόνια, τότε θα μπορεί να καταλάβει, πόσο μεγάλωσε (ξανά) η ΑΕΛ και πόσο καλή ομάδα έγινε.
Συν επίσης, ότι με τον Σοφοκλέους στο πηδάλιο, υπάρχει και μία ελεγχόμενη διαχείριση στο οικονομικό. Και επειδή θυμάμαι ότι κάποτε κρατούσαν…δίσκο κάποιοι πρόεδροι για να μαζέψουν χρήμα, είναι ένας επιπλέον λόγος ώστε να καταλάβει ο ΑΕΛΙΣΤΑΣ, πως ο Ανδρέας είτε τον γουστάρει κάποιος είτε όχι, είναι ο αδιαμφισβήτητος διοικητικός ηγέτης.
Εν όψει του ότι σε λίγες μήνες, η ΑΕΛ θα πάει στο νέο γήπεδο της Λεμεσού και ανεξάρτητα αν καταφέρει να κατακτήσει το κύπελλο, ο οπαδός της οφείλει να πάει ξανά στο γήπεδο χωρίς να βάζει στη ζυγαριά τη συμπάθεια που έχει στον πρόεδρο.
Μιχάλης Παπαγεωργίου
