Αν ο Τόμοβιτς δεν έκανε το επιπόλαιο λάθος στη φάση του δεύτερου πέναλτι της ΠΑΕΕΚ, που για την ποιότητα και την εμπειρία του ήταν ανεπίτρεπτο, πιθανότατα θα μιλούσαμε σε διαφορετική βάση.
Η αλήθεια ωστόσο θα κρυβόταν κάτω από το χαλί. Δεν κρύβεται όμως. Η ΑΕΚ δεν ήταν καλή στο Μακάρειο, πλήρωσε το λάθος του Σέρβου αμυντικού στο τέλος, αλλά για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο προηγήθηκαν κι άλλα –λάθη κι αρνητικά.
Ένα ματς που προηγήθηκε δύο φορές, απέναντι σε έναν αντίπαλο με υποπολλαπλάσιο μπάτζετ, με πολύ λιγότερες λύσεις στο ρόστερ του, όφειλε πάση θυσία να το πάρει. Ακόμη κι αν δεν ήταν καλή. Διότι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη διαφορά στις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό μέχρι το τέλος.
Είναι η δεύτερη φορά που η ΑΕΚ κλωτσάει την καρδάρα με το γάλα και χάνει την ευκαιρία να κάνει το βήμα παραπάνω. Η πρώτη ήταν με την Πάφος FC, η δεύτερη στο Μακάρειο. Καλό δεν είναι, όχι γιατί έχασε απρόσμενα βαθμούς που έπρεπε να τους πάρει ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, αλλά γιατί επιτρέπει να δημιουργηθεί γύρω της η αμφιβολία αν μπορεί να διεκδικήσει ως το τέλος τον τίτλο.
Είχα επισημάνει μετά την ήττα από την Πάφος FC πως ήταν ουσιαστικά το πρώτο απρόσμενο αποτέλεσμα (αν εξαιρέσουμε την ισοπαλία με τη Δόξα στην πρεμιέρα, με διαφορετικά όμως δεδομένα τότε) και όπως η κάθε ομάδα, εδικαιούτο μία κακή εμφάνιση.
Κόντρα στην ΠΑΕΕΚ ωστόσο, θεωρώ πως η ΑΕΚ δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία. Μα καμία. Οι ποδοσφαιριστές της παρουσιάστηκαν χωρίς νεύρο, δίχως ένταση, χωρίς αυτοσυγκέντρωση και τον ρυθμό που θα έπρεπε, σε ένα ματς που-θα το ξαναπώ-ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ έπρεπε να βγάζουν… φωτιές.
Άπαντες οφείλουν να (απο)δείξουν πως μπορούν να επανέλθουν. Το πρωτάθλημα δεν τελειώνει στην ισοπαλία με την ΠΑΕΕΚ, όσο οδυνηρή κι αν είναι, αλλά ούτε και μήνα Ιανουάριο.
Η ΑΕΚ οφείλει πάνω απ’ όλα να ηρεμήσει, να δουλέψει προκειμένου να βελτιωθεί και να παρουσιάσει ξανά το καλό της αγωνιστικό πρόσωπο. Οι διαφορές είναι πολύ μικρές στο φετινό πρωτάθλημα και θα κριθεί στις λεπτομέρειες.
Τέτοιες είναι όμως και οι χαμένες ευκαιρίες. Η ομάδα της Λάρνακας οφείλει από ‘δω και μπρος να μην επιτρέπει να περνάνε από μπροστά της και να μην τις αρπάζει…
Ανδρέας Βεντούρης
