Ο Παναθηναϊκός θα έχανε στο ΣΕΦ, αν ο Νέντοβιτς δεν σημείωνε 16 πόντους στην τελευταία περίοδο. Μόνο που χωρίς τον Λεωνίδα Κασελάκη θα είχε εγκαταλείψει πολύ νωρίς τη μάχη. Ο Γιάννης Ζωιτός γράφει για τον αφανή ήρωα του 81-76 επί του Ολυμπιακού στο πρώτο μεγάλο ντέρμπι της σεζόν που απάντησε λακωνικά στο «ταν ή επί τας».
Λόγος στρωτός, σαφής και κατανοητός, συνεκτικός, και απέριττος. Δίχως κορώνες, παρά το θριαμβευτικό 81-76 επί του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ για την Stoiximan Basket League, ή νομιμοποίηση της πρότερης (αποκαρδιωτικής σε κάποιες στιγμές) κατάστασης στο πρώτο τέταρτο της σεζόν. Δωρικός, λακωνικός όπως ακριβώς ορίζει το βαφτιστικό του.
Σωστός Σπαρτιάτης -θα συμφωνούσες- ο Λεωνίδας Κασελάκης κι ας μην μεγάλωσε τα αρχαία εκείνα χρόνια στις πλαγιές του Ταΰγετου, αλλά τη δεκαετία του ’90 στα προάστια της Αθήνας. Όσοι δεν έτυχε να τον δουν και κυρίως να τον ακούσουν στην Game Night του SPORT24 που ακολούθησε της λαμπρής βραδιάς του τριφυλλιού στο ΣΕΦ, μην χάνουν άλλο χρόνο. Σε λιγότερο από ένα τέταρτο, θα έχουν καταλάβει.
Τα 31 έτη του, ως γεννημένος την πρώτη ημέρα του καλοκαιριού του 1990, ξεδιπλώθηκαν λέξη – λέξη στο παρκέ, πλάι στον Παντελή Διαμαντόπουλο και τον Βασίλη Σκουντή. Ηλικιακά μεγάλος δεν είναι, μα ώριμος πια μπασκετικά, ύστερα από μια πορεία μακρύτερη των δέκα χρόνων στα επαγγελματικά παρκέ, γνωρίζει τι πρέπει να πει και πώς να επιχειρηματολογήσει. Κατά βάση, αποδεικνύεται ότι γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και με ποιον τρόπο.
Το πρώτο μεγάλο ντέρμπι της σεζόν ήταν μια τέτοια ημέρα στη δουλειά για τον έμπειρο φόργουορντ που έχει εισβάλει με ορμή στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Είναι προφανές ότι δεν θα του ταιριάξουν όλα τα παιχνίδια σ’ έναν μαραθώνιο που ξεπερνά τα 65-70 συνολικά. Ούτε θα κάνει, απέναντι σε κάθε αντίπαλο του Παναθηναϊκού, τη διαφορά.
Δεν ήταν ποτέ του στιλ του, είτε έπαιζε στον Ηλυσιακό και στην Κηφισιά είτε στον ΠΑΟΚ στην ΑΕΚ και στον Προμηθέα. Αλλά και σε όλες τις μικρές εθνικές παρέα με τα άλλα χρυσά παιδιά της ίδιας γενιάς (Σλούκας, Παπανικολάου, Παππάς, Γιάνκοβιτς). Δεν είχε καν επιλεγεί γι’ αυτό πριν από σχεδόν 18 μήνες και δεν παρέμεινε για δεύτερη σεζόν – παρά την αλλαγή προπονητή και εν μέρει του τιμ στους Πράσινους. Θέλει, άλλωστε, κότσια για να επιβιώσεις και να μην καταλήξει ένας παίκτης στον… Καιάδα.
Αντίληψη, διάβασμα, συγκέντρωση
Ο Κασελάκης θα είναι εκεί -και ήταν εκεί- για να πράξει το σωστό. Ή, ακριβολογώντας, αυτό που ο προπονητής του κρίνει ως σωστό κάθε φορά. Θυμάμαι τον Κώστα Παπάζογλου, που είχε δουλέψει μαζί του σε Ηλυσιακό και Αστάνα, να μου λέει τον Ιούνιο του 2020, αμέσως μετά τη συμφωνία του με τον Παναθηναϊκό, ότι “έχει υψηλό μπασκετικό IQ και μια αντίληψη που τον βοηθάει πάρα πολύ. Καταλαβαίνει όλες τις οδηγίες, διαβάζει το παιχνίδι, είναι μονίμως συγκεντρωμένος και δεν χάνει το μυαλό του”. Ένα τρίπτυχο που για τους σύγχρονους προπονητές αποτελεί Ευαγγέλιο.
Ήταν βέβαιος ο κοσμογυρισμένος κόουτς πως η ένταξή του σε μια ομάδα της πρώτης βαθμίδας είχε καθυστερήσει, θεωρώντας τα προσόντα του ιδανικά για να υπηρετήσει και ν’ ανταποκριθεί σ’ έναν συγκεκριμένο ρόλο. Ανεξαρτήτως συνθηκών.
Τα λόγια του Κώστα Παπάζογλου ζωντάνεψαν μεμιάς στο μυαλό μου αρκετά πριν ο Παναθηναϊκός πανηγυρίσει το μεγάλο διπλό του στο Φάληρο. Ο Κασελάκης έπεσε στην αρένα λίγο πριν τα μέσα της δεύτερης περιόδου και στα συνολικά 18’20” που έμεινε σε αυτήν, βάζοντας παντού το κορμί του, έδωσε 11 πόντους με 4/5 δίποντα, 1/1 τρίποντο και 5 (αμυντικά) ριμπάουντ.
Ο Πρίφτης θα ήταν άδικο να έχει παράπονο από την εκτέλεση των παραγγελμάτων που του είχε δώσει. Αντίθετα τον εκθείασε, επαληθεύοντας όλα τα παραπάνω: «Είναι συνειδητοποιημένος ρολίστας και αυτός ο χαρακτηρισμός είναι δυσεύρετος. Να έχει κάποιος έναν τέτοιο δευτερεύοντα ρόλο, να έχει πνευματική ηρεμία, να πιστεύει στον εαυτό του, είναι ευχάριστο και είναι μεγάλο όπλο για εμάς».
Το δικό του +20
Ο Κασελάκης δεν ήταν καν ο δεύτερος σκόρερ του τριφυλλιού, υπολειπόμενος κατά 15 του τρομερού Νεμάνια Νέντοβιτς και άλλων 2 του αρχηγού Ιωάννη Παπαπέτρου. Θαρραλέα όμως γράφοντας και με το χέρι μας στην καρδιά, ορκιζόμαστε ότι ήταν ο πιο κομβικός γιατί παρέμεινε ο πιο συγκεντρωμένος απ’ όλους τους άλλους. Δεν ήταν τυχαίο πως όταν στο 27’17” επανήλθε στο ματς ο Ολυμπιακός ήταν ήδη στο +11 και στην επόμενη επίθεση έφτανε στο 56-43 με (άλλο ένα) κάρφωμα του Φαλ, αλλά στη λήξη ο Παναθηναϊκός είχε ανατρέψει διαφορά 18 πόντων νικώντας στο φινάλε με πέντε.
Ομολογουμένως η άμυνα ζώνης του Πρίφτη υποχρέωσε τον Ολυμπιακό σ’ ένα κάκιστο ποσοστό από την περιφέρεια (0/9 στην τέταρτη περίοδο και 4/27 συνολικά). Αλλά ήταν οι παίκτες που έβαλαν το λουρί στη θηλειά, σφίγγοντας το κορμί του αντιπάλου.
Με τον Κασελάκη παρόντα η ομάδα του Δημήτρη Πρίφτη ήταν στο +20 (με πηγή τα στατιστικά της λίγκας). Ουδείς άλλος εμφάνισε τέτοιον αριθμό. Ο δεύτερος ήταν ο Νέντοβιτς του +12 και τρίτος ο Παπαπέτρου του +9. Αν μάλιστα συγκριθεί με τον Οκάρο Γουάιτ του -16, η διαφορά είναι γιγαντιαία. Μια σημαντική λεπτομέρεια: ο Κασελάκης ήταν ο μόλις έκτος σε χρόνο συμμετοχής, παίζοντας λιγότερο κι από τον Πέρι.
Ξεκάθαρα ήταν ο παίκτης που επέδρασε καταλυτικά στη ροή του ποταμού αλλάζοντας την κατεύθυνσή του. Ενόσω οι υπόλοιποι επέμεναν να σουτάρουν, χωρίς πιθανότητες, από μακριά οδηγώντας τον Παναθηναϊκό προς τον καταρράκτη, αυτός επανέφερε το κάθετο παιχνίδι στο ρεπερτόριο των Πρασίνων, κάνοντας κουπί.
Έβαλε μπροστά τη λογική και έφθειρε εκ νέου την ερυθρόλευκη άμυνα σ’ ένα σημείο που η μπάλα δεν κυκλοφορούσε, η κίνηση έλειπε και ο Φαλ έκοβε το “ένας μ’ έναν”. Ήταν παράδειγμα προς μίμηση για τη συνέχεια του αγώνα και την σχεδόν απρόσμενη ανατροπή που συντελέστηκε μετά το 67-55.
Το τρίποντο για δόρυ
Όταν έπρεπε μάλιστα δεν φοβήθηκε να πάρει το μεγάλο σουτ για το 70-73, προτού Νέντοβιτς και Σαντ-Ρος παραλάβουν τη σκυτάλη και εκτελέσουν επίσης απ’ έξω για την ανταμοιβή της προσπάθειας που έκανε ο Παναθηναϊκός στο τελευταίο σκέλος της αναμέτρησης.
Φαινομενικά ο Κασελάκης έκανε λιγότερα από άλλους. Στην πράξη ήταν ο απόλυτος Λάκωνας στρατιώτης που πήγε άφοβα στη μάχη με την ευχή (και την κατάρα) της Σπαρτιάτισσας μάνας να επιστρέψει είτε με την ασπίδα του ανά χείρας είτε πάνω σε αυτήν. Στο δίλημμα ή ταν ή επί τάς ο, δωρικός πλην ατρόμητος, Λεωνίδας επέλεξε το πρώτο. Θα ήταν το ίδιο, αν ο Παναθηναϊκός έχανε, γιατί τουλάχιστον θα είχε πέσει στο πεδίο της μάχης.
