Αγγίζει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο κεφάλαιο-θέμα στη νέα του γραπτή παρέμβαση-άρθρο ο προπονητής Ανδρέας Μουσκάλλης.
Διαβάστε με προσοχή την εξαιρετική του γραπτή παρέμβαση.
«Διάβασα πρόσφατα, ότι ο ΠΑΣΠ και το Πανεπιστήμιο Uclan Cyprus, συνεργάζονται για την έναρξη παγκύπριας εκστρατείας με σκοπό την έμπρακτη στήριξη των Ποδοσφαιριστών νυν και πρώην σε θέματα ψυχικής υγείας. Επίσης στα πλαίσια μεταπτυχιακού της διπλώματος φοιτήτρια παρουσίασε την έρευνα της σχετικά με το θέμα αυτό.
Θέλω να συγχαρώ θερμά τον ΠΑΣΠ και τον δραστήριο Πρόεδρο του Σπύρο Νεοφυτίδη και όλο το Διοικητικό Συμβούλιο για τις ψηλού επιπέδου δραστηριότητες τους. Επίσης θέλω να συγχαρώ το Πανεπιστήμιο Uclan Cyprus, για την εξαίρετη πρωτοβουλία του.
Είναι γεγονός ότι γενικά η κοινωνία δεν γνωρίζει τα σκοτεινά μονοπάτια, μέσα στα οποία καλούνται να πορευθούν οι ποδοσφαιριστές. Η κοινωνία θεωρεί ότι οι ποδοσφαιριστές είναι προνομιούχοι, είναι ινδάλματα , έχουν ψηλά εισοδήματα και αναγνωρισιμότητα και ότι είναι επαγγελματίες μιας εύκολης εργασίας και αποστολής.
Δεν θα ήθελα σ΄αυτό μου το άρθρο να αναλύσω το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή και τις διάφορες προεκτάσεις και παρενέργειες του. Όμως πολύ σύντομα θα επανέλθω , εκτενέστερα να συμμετάσχω σ’ αυτή την σπουδαία συζήτηση.
Κατά την άποψη μου, οι πρώην ποδοσφαιριστές , αυτοί οι οποίοι τερματίζουν την επαγγελματική τους καριέρα, οφείλουν να διαχειριστούν σωστά και υπεύθυνα αυτή την δύσκολη περίοδο. Την περίοδο μεταξύ μιας έντονης ποδοσφαιρικής ζωής και της νέας καινούργιας διαδρομής τους.
Οι αλλαγές είναι τεράστιες και σαν τέτοιες οφείλουν οι ποδοσφαιριστές να αποδεχθούν και να διαχειριστούν. Ένα μικρό διάστημα χρειάζεται περισυλλογής , ενδοσκόπησης, και αποφάσεων. Μετά το μικρό αυτό διάστημα, οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, προγραμματίζουν τα μετέπειτα στάδια της ζωής τους.
Οι παλαίμαχοι, οφείλουν να συνεχίσουν να αθλούνται με πιο χαλαρούς ρυθμούς καθημερινά και αργότερα με μετρήσιμα κριτήρια, μερικές μέρες της εβδομάδας. Σωματικά, ψυχολογικά, πνευματικά , θα είναι λάθος η παντελής έλλειψη άσκησης. Ενδείκνυται δε και για λόγους καρδιοαγγειακών επιπτώσεων. Ο Οργανισμός του ανθρώπου αρέσκεται στην ξεκούραση. Προσοχή λοιπόν, η τάση αυτή να μην δημιουργήσει πνευματική και ψυχολογική οκνηρία , η οποία είναι ότι χειρότερο για ένα ποδοσφαιριστή ο οποίος τερματίζει την ποδοσφαιρική του καριέρα.Όταν ένας ποδοσφαιριστής τερματίζει την ποδοσφαιρική του καριέρα, δεν σημαίνει ότι η ζωή του σταματά, αλλά τουναντίον πρέπει να νοιώσει ότι είναι ένα σπουδαίο μέλος της κοινωνίας, ποδοσφαιριστής, ο οποίος ενδιαφέρεται για κοινωνικές , πολιτιστικές , αθλητικές δράσεις και δραστηριότητες, φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
Ο παλαίμαχος πλέον ποδοσφαιριστής, να μην αφήσει τον εαυτό του, να μαραθεί και να περιθωριοποιηθεί . Είναι κρίμα και άδικο, ένας δυναμικός και ανθεκτικός άνθρωπος, να μετατραπεί σε αδύναμο και ευάλωτο άτομο.
Το ποδόσφαιρο είναι κατ΄εξοχή άθλημα διεγερτικό, δυναμικό, πολυσύνθετο, εντατικό, με συναισθήματα έντονα και ζωηρά. Η απουσία αυτών όλων των στοιχείων ασφαλώς και επηρεάζουν τον ανθρώπινο οργανισμό. Τον προκαλούν και ταυτόχρονα τον καλούν σε νέες περιπέτειες, για μια καινούργια, φρέσκια , όμορφη ζωή, με υπερήφανη παρακαταθήκη την ποδοσφαιρική διαδρομή.
Την ομορφιά της νέας ζωής καλούνται όλοι οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές να ανακαλύψουν.
Έγραψα στο παρελθόν ότι ένα πιθανό πρόβλημα το οποίο μπορεί να παρουσιασθεί στους ποδοσφαιριστές οι οποίοι τερματίζουν την καριέρα τους, είναι η ψυχολογική κατάσταση τους.
Είναι ασφαλώς φυσιολογικό, μετά από μια επαγγελματική διαδρομή τόσο συναρπαστική, ζωντανή, εντατική , δυναμική, με εκατομμύρια ανθρώπους, να παρακολουθούν και να εκστασιάζονται , η σιωπή και η αδράνεια ενοχλούν , τραυματίζουν και δημιουργούν αρνητικές εικόνες στην ψυχολογία των πρώην ποδοσφαιριστών. Χρειάζεται μια προσωπική, ατομική, μεθοδευμένη ενδοσκόπηση, για αντιμετώπιση αυτής της νέας κατάστασης. Η επικοινωνία με συμποδοσφαιριστές, με αθλητικούς παράγοντες, με τους Συνδέσμους Παλαιμάχων, με την μελέτη των ποδοσφαιρικών δραστηριοτήτων, με την συμμετοχή σε εκδρομές με άτομα της έμπνευσης μας, είναι μερικές από τις δραστηριότητες τις οποίες μπορούμε να ασχοληθούμε. Αν κάποιος ποδοσφαιριστής νοιώσει ότι η ψυχική του υγεία είναι αρνητικά επηρεασμένη, οφείλει να ζητήσει βοήθεια από πρώην συμποδοσφαιριστές του, ή οποιονδήποτε κοντινό του αγαπημένο του πρόσωπο. Δεν είναι ντροπή. Δεν είναι ασυνήθιστο συναίσθημα η κατάθλιψη. Ηδη στον καινούργιο μας ψηφιακό κόσμο, η κατάθλιψη καταλαμβάνει ψηλή περίοπτη θέση, στα διάφορα νοσήματα.
Στην προπονητική μου επαγγελματική διαδρομή, η ψυχική υγεία ήταν η κυρίαρχη μου προτεραιότητα , στην προετοιμασία των ποδοσφαιρικών ομάδων στις οποίες δούλεψα , καθώς και στην διαδρομή μου με τις νέες ηλικίες ποδοσφαιριστών μετά την Τουρκική Εισβολή, μάζεψα την εμπειρία πολλών ετών, γνωρίζοντας κατάβαθα τις ψυχές των ποδοσφαιριστών , τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, τις φιλοδοξίες και τις ανασφάλειες τους. Παλαιότερα στην ημιεπαγγελματική εποχή , η κύρια ανησυχία , η οποία γέμιζε με ανασφάλεια τους ποδοσφαιριστές, ήταν η εξεύρεση εργασίας σε αντάλλαγμα της ποδοσφαιρικής τους εργασίας. Γιαυτό και στον τομέα αυτό, κύριο καθήκον μου ως προπονητής, ήταν μέσα από την δράση μου και την επιρροή μου , να βοηθήσω ποδοσφαιριστές να βρουν δουλειά. Να νοιώσουν ασφάλεια μέσα από την εξασφάλιση μιας μόνιμης εργασίας.
Η επαγγελματική σύγχρονη εποχή είναι διαφορετική με ξεχωριστά στοιχεία και παραμέτρους , την οποία φυσικά δεν θα αναλύσω. Θεωρώ όμως , ότι ανεξάρτητα από τις ποδοσφαιρικές περιόδους και την οικονομική ευμάρεια που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, πλείστα τόσα προβλήματα, θα παρουσιάζονται μπροστά από τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές. Ψυχολογικά, πνευματικά, οικονομικά, σωματικά.Αυτά τα προβλήματα θα παρουσιάζονται επαναλαμβάνω ανεξάρτητα περιόδου ανάπτυξης του ποδοσφαίρου. Προσφάτως έγραψα για τον διάσημο Ινιέστα και το πρόβλημα της κατάθλιψης που τον ταλαιπωρούσε. Υπάρχουν πολλά αστέρια με τέτοια συμπτώματα.
Οι Όμιλοι Παλαιμάχων ποδοσφαιριστών παίζουν ένα σπουδαίο και σημαίνοντα ρόλο , στην μετά την αγωνιστική δράση εποχή των ποδοσφαιριστών.
Με τις δραστηριότητες τους και την κοινωνική τους δράση διατηρούν ακμαίο το ενδιαφέρον των ποδοσφαιριστών για την κοινωνία και τα ζητήματα που την αφορούν.
Η συγκέντρωση τόσων πολλών πρώην ποδοσφαιριστών στους Συνδέσμους τους , τους διατηρεί κοινωνικά και ψυχολογικά ενεργούς και φρέσκους και έτσι δεν τους σπρώχνει στην κοινωνική αποστασιοποίηση και στα ολέθρια παράγωγα της. Τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου των παλαιμάχων λειτουργούν ως κολυμβήθρα ανανέωσης, κοινωνικοποίησης , ευαίσθητου ανταγωνισμού , χαράς και ικανοποίησης.
Είναι γεγονός ότι λίγοι άνθρωποι αναγνωρίζουν το τεράστιο αυτό έργο των Ομίλων Παλαιμάχων των ποδοσφαιρικών μας ομάδων όπως και του Παγκύπριου Συνδέσμου Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών. Συνειδητοποιώντας πόση μεγάλη και μοναδική βοήθεια και συμπαράσταση δίνουν οι Σύνδεσμοι Παλαιμάχων στους πρώην ποδοσφαιριστές , οφείλει η ΚΟΠ, ο ΚΟΑ , η πολιτεία γενικά να χρηματοδοτεί κάθε χρόνο μέσα από του προϋπολογισμό του κράτους, όλους τους Ομίλους Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών, για να διεξάγουν το θεάρεστο, κοινωνικό, ψυχολογικό, πνευματικό τους έργο. Οι Όμιλοι των Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών, είναι κατά την άποψη μου, το σημαντικότερο εργαλείο στην διατήρηση καλής ψυχικής υγείας των πρώην Ποδοσφαιριστών και της εισαγωγής τους , στην νέα μεταποδοσφαιρική επαγγελματική ζωή».
