Πάλι καλά που είχε τον Μπέλετς και έφυγε με τον ένα βαθμό από το ντέρμπι με την Ανόρθωση.
Από εκεί και πέρα όμως, αυτή η ομάδα επανέλαβε εαυτόν και επιβεβαίωσε ότι έχει πολλά, πάρα πολλά θέματα.
Καταρχήν, ομάδα η οποία σε δύο σερί αγώνες-ντέρμπι δέχεται γκολ στην τελευταία φάση του α’ ημιχρόνου, σημαίνει είναι αδιόρθωτη.
Ομάδα η οποία συμπλήρωσε τρεις αγώνες-ντέρμπι και εξασφάλισε μόλις δύο βαθμούς, σημαίνει επίσης ότι δεν δικαιούται να έχει ψηλές βλέψεις.
Ομάδα η οποία (επίσης) ρίχνει αισθητά την απόδοση της, όταν γίνονται αλλαγές, σημαίνει ότι δεν έχει ποιότητα από τον πάγκο και δεν έχει το απαραίτητο βάθος.
Ομάδα που έχει ένα προπονητή, ο οποίος αδυνατεί να ηρεμήσει και μεταφέρει τα νεύρα στο γήπεδο, σημαίνει ακόμα πιο σοβαρό πρόβλημα.
Και μένουμε μέχρι εδώ. Όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή δεν μπορείς να βρεις κάτι που να δίνει νότα αισιοδοξίας για τη συνέχεια.
Εκτός αν;
Υπάρχει ακόμα δυνατότητα εκ μέρους της διοίκησης να αλλάξει την κατάσταση. Υπάρχει όμως;
Και αν ναι, μπορεί να λάβει δραστικές αποφάσεις; Γιατί, με αυτά που βλέπουμε, η ομάδα του ΑΠΟΕΛ, ίσως να χρειάζεται ένα ταρακούνημα που θα αγγίξει τους πάντες.
Είτε τους ποδοσφαιριστές που παραπαίουν όταν μπαίνουν στο γήπεδο(και είναι πλέον γνωστοί αυτοί) είτε ακόμα και τον προπονητή ο οποίος επιμένει να μην μπορεί να δικαιώσει την παρουσία του στον πάγκο.
Ειδικά σε θέματα συμπεριφοράς, έχει ξεφύγει ο κύριος Σα Πίντο. Όσοι είδαμε τον τρόπο με τον οποίο έφυγε από το γήπεδο στο τέλος του ημιχρόνου, όταν ακόμα και με επιτηρητή της Ανόρθωσης πήγε να πιαστεί στα χέρια, τότε κάθε άλλο παρά δικαιολογείται τέτοια αντίδραση για ένα προπονητή του ΑΠΟΕΛ.
Μιχάλης Παπαγεωργίου
